| |
ρόδο λευκό που ξεροζείς μονάχο σου στη δράνα
ήρθε η ώρα σου να ξανανθίσεις
και με τα μύρα σου τα πλάνα
μη ξεχάσεις να σκορπίσεις
μιά σερενάτα ερωτική
στη ψυχή του ονειρολάτρη ποιητή
κι ακόμα δρασκέλισε τ'αγκάθια της οδύνης του
κι ανάμεσα στις γκρίζες ερημιές του
φτάσε ως τ'ακρογιάλια της γαλήνης του
κι ως τις κρυφότερες στιγμές του
μιά θάλασσα αγάπης ήρεμα απλωμένη
πάντα εκεί απέραντη σε περιμένει
τι κι αν ο δρόμος του δοξασμένου μύρου σου
φαντάζει σήμερα μακρύς
αύριο θα γκρεμίζει τα σύνορα του απείρου σου
και μες στις αιμόφυρτες κοιλάδες της ζωής
θα κατηφορίζει ψάχνοντας στου ονείρου την ακτή
για εκείνο το ανεμπόδιστο φιλί
ρόδο ω ρόδο μεγαλόπρεπο διαμάντι ζωντανό
φτιαγμένο απ'το αμάραντο του σύμπαντος το φώς
σε βρίσκω πια παντού μες στον βαρύ μου ανασασμό
ίσως ανεξήγητα μα δε ρωτάω πώς
μάρτυρας νάναι ο πόθος μου που ολάκερο με ζώνει
κι ο έρωτας ο αθάνατος που με στεφανώνει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
