| |
Φίλιωσα σχεδόν με τον καιρό
του ‘δωσα και μου ‘δωσε το χέρι
μα την απουσία δεν την μπορώ
να με κόβει σαν γυαλί και σαν μαχαίρι
και χαμογελώ
κόντρα στον καιρό
κι ας ότι νιώθω μέσα μου κανείς σας δεν το ξέρει…
Πέρασα ξυστά από το κενό
σε φωτιά κεριού, σκιά που παίζει
η φωνή σου μένει πάντα εδώ
τα κλειδιά σου πτώμα πάνω στο τραπέζι
και σιγά πατώ
για ν’ αφουγκραστώ
τα βήματα , τα σήματα που η καρδιά σου εκπέμπει
μα πως το καταφέρνω στο νου μου να σε φέρνω
κάθε που προσδοκώ μέρες καλύτερες;
Πονά η απουσία μα είναι περιουσία…
οι νίκες του μυαλού είν’ οι μεγαλύτερες
Πέρασα ξυστά από τη ζωή
ύφαλος εσύ που με βυθίζει
μα η μορφή σου μένει ζωντανή
προδοσίας μυρωδιά , χολή και ξύδι…
βάρκα του γιαλού
μη με πας αλλού
τα βήματα τα κύματα φοβάμαι, το ταξίδι
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
