| |
στης μοίρας τα μπαλκόνια
δεν έχω παραθύρια
ψηλά με κλείσαν σημηντήρια
δεν βλέπω χελιδόνια
μοιράζομαι την ερημιά
με άστρα κατεβασμένα
χορεύω πάνω στη φωτιά
τα χέρια μου απλωμένα
σκοινί,μαχαίρι και τσιγκέλι
σπατάλη στο δόλιο μου κεφάλι
το αίμα μου μαύρισε στη πάλη
σαν τερατσένιο μέλι
φυσάει χιονιάς μυρίζει ναφθαλίνη
μιλάω και ραγίζουν οι αρμοί
χωρίς να φέγγει ασετυλίνη
θα τρίζουν κι οι χρησμοί
μαζί μου σέρνω τα σημάδια
τα πάθη την αγάπη και τα μίση
ποιος νάχω καταντήσει
και δεν βγαίνω απ'τα σκοτάδια
παράσταση του απίστου βρώμισε κι η βρώμα
σαν νάναι μιά γιορτή το καρναβάλι
το είδωλό της έσβησε κούφιο πια το σώμα
κι ας ζεί μες στην κραιπάλη
με ψέματα και με στολίδια
ακόμα δεν ξαναγεννιέται
γκρεμίζεται πετιέται
στων άλλων τα σκουπίδια
πατρίδα μου στην προσφυγιά
και γής του αίωνιου μου νόστου
κρυμμένη μέσα στην καρδιά
ψυχή της Αμμοχώστου
τον στίχο μου εκείνη πάντα τον καρφώνει
ολόβολη και κρυφαναγαλλιάζει
βαθιά η θλίψη μα μήτε την αλλάζει
κι ανεβαίνει Περσεφόνη
ακούω τους ήχους των τυμπάνων της
λυτρώνομαι και πίσω δεν κοιτάω
ξεσκίζω το ρούχο των βασάνων της
σε φώς πανάρχαιο ακουμπάω
μαζί της ζωντανεύω
κι αν είναι πια χειμώνας
και ζώ μες στη φορμόλη κάποιας Βαβυλώνας
θα βρίσκω τα φτερά να ταξιδεύω
μικρή φωνή των ουρανών
ρωγμή στο στήθος μου η αγάπη
απλώνω το χέρι στο παρόν
και καρτερώ ως την υστάτη
με γήινο της μοίρας χρώμα
η αρχή του κερασμένου πόνου
μετράω τις ώρες του χαμένου χρόνου
μερεύωντας το σώμα
λέω θ'ανταμώσουμε ψηλά
ελπίδα στο ουράνιο μεσημέρι
ξανοίγομαι με τον αέρα που φυσά
για να σ'αγγίξω με το άλλο μου το χέρι
σε βλέπω τώρα εδώ
που τ'απαλό γαλάζιο πλημμυρίζει
απ'όλα σου τα λούλουδα ένα θα μυρίζει
το ρόδο σου που είναι ελληνικό
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
