Ένα αγριολούλουδο του φθινοπώρου γέννα
φύτρωσε ολομόναχο μες την ξερή την πλεύρα
πνοή και λάμψη τού' δωσε του ποιητή η πένα
τούτη η τέχνη της γραφής πραότητα στα νεύρα
αράδες στιβάζει στο χαρτί του ποιητή το χέρι
χαράζουν τους ορίζοντες του νού οι σκέψεις
στήνει η πένα τις νυχτιές στον έρωτα καρτέρι
της ποίησης το γόητρο προκαλεί αν αντέξεις
τότε αμολιέται στα βαθιά της φαντασίας η όψη
βρυχιέται στα στενά της λογικής μ' αλαζονεία
της έμπνευσης τη ρότα ζητάει να διακόψει.....
μπάζουν τα ρουθούνια έμφαση συν ειρωνεία
ο ποιητής να πάλλεται στου φεγγαριού το στίβο
μαζεύοντας τα θρύψαλα απ'ερωτευμένων νότες
μες στο μελανι της ψυχής την πένα πάλι στίβω
"στίχοι για της αγάπης καπηλειό,τ'ερώτου πότες"
ο ποιητής να πάλλεται στου φεγγαριού το στίβο
μαζεύοντας τα θρύψαλα απ'ερωτευμένων νότες
μες στο μελανι της ψυχής την πένα πάλι στίβω
"στίχοι για της αγάπης καπηλειό,τ'ερώτου πότες" ::love.:: ::love.:: ::love.::