| |
| | ~* Διαβάτης του δάσους *~ |  | | | Όλα για έρωτα μιλούν, πανάθεμα τα αυτός ο κόμπος δεν λέει να μου φύγει απ' τον λαιμό, είναι τα σύννεφα με χρώματα γεμάτα κι εγώ στον έναστρο, ψάχνω να σε βρω | | |
[align=left][B][I]
*~* Διαβάτης του δάσους *~*
Σκάβεις ιδροκοπάς να καλλιεργήσεις
με το υνί του νου, στα βαθιά της ψυχής
οραματίζεσαι εμβρυογένεση στις κινήσεις... και
ένα σμήνος απόψεων στον πλουν του μυαλού
μέσα στις άπειρες εγκεφαλικές διακλαδώσεις
ίσταται και του χρόνου το αδηφάγο ρολόι
που το κάθε λεπτό θανατώνει το προηγούμενο
και κάθε αρχή παίρνει τη θέση της απ' τη πρώτη.
Ξάφνου, ήχοι σπαρακτικοί, σάστισε η φύση
το κλάμα της αρκούδας όταν ψάχνει το μικρό της
κι αντηχούν στους καταρράχτες δάκρυα βροχή
μόνο ελπίδες, γαληνεύουν το σκοπό της.
Ο τροβαδούρος σιωπά και σολάρει ένα βιολί
σ' ένα "λα ματζόρε", στο μέγαρο μουσικής
αηδονίζοντας το ερωτικό μένος, που σοκάρει.
Οι πολυέλαιοι τ' ουρανού πάλλονται φανταχτεροί
τα δίμετρα κύματα ορθόνονται ευλαβικά
αποδεικνύοντας "όλα", το μέγεθος της αγάπης
απ' τα σπλάχνα βγαλμένη και δοτική
στην αποθέωση που κυματίζει το φόρεμα της.
Διαβάτης του δάσους, μοναχικός καμπαλέρο
όπως ήρθα, "τη ζωή για να γνωρίσω και το φως"
απορώ με των ανθρώπων τα υπερφίαλα "θέλω"
στην πληθώρα της πόλωσης των εσχάτων καιρών.
Έτσι το αρκουδάκι, προσπαθώ να βρεθεί
γιατί το κλάμα την συνείδηση βαραίνει
είδα τα νύχια της να με χαϊδεύουν τρυφερά
κι ας με τρυπούν σιωπηλά του έρωτα τα βέλη
ακόμα κι η αρκούδα κατάλαβε τον πόνο μου
και το δοξάρι τις νότες του μου στέλνει
μ' έναν καημό στο σκοτεινό εκείνο το σημείο
κι έγινε φως κι έγινε Αυγή κι ήρθαν αχτίδες
μα το ρολόι εξακολουθεί να ροκανίζει
και ο σολίστ στο ήχο του, δακρύζει.
Όλα για έρωτα μιλούν, πανάθεμα τα
αυτός ο κόμπος δεν λέει να μου φύγει απ' τον λαιμό
είναι τα σύννεφα με χρώματα γεμάτα
κι εγώ στον έναστρο, ψάχνω να σε βρω !
Η αρκούδα με κοιτάζει ταραγμένη
και ο σολίστ μου κάνει νόημα να βγω
θέλει να παίξει ένα ταγκό, να το χορέψω
μα λείπει η ντάμα, παρτενέρ για το χορό.
Έλα λιπών, το ρολόι δεν πάει πίσω
όπως το ένα βήμα, στο ταγκό
γιατί θα πάρω τελικά την αρκούδα
είναι πολύ ευαίσθητη από σένανε θαρρώ.
* * Nikos D. Stoforos * *
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | nstoforo@otenet.gr | | | |
|
ΑΜΑΡΥΛΙΣ
02-10-2015 @ 22:13 | ΟΛΑ ΓΙΑ ΕΡΩΤΑ ΜΙΛΟΥΝ, ΠΑΝΑΘΕΜΑ ΤΑ
ΑΥΤΟΣ Ο ΚΟΜΠΟΣ ΔΕ ΛΕΕΙ ΝΑ ΜΟΥ ΦΥΓΕΙ ΑΠ` ΤΟ ΛΑΙΜΟ
ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ ΜΕ ΧΡΩΜΑΤΑ ΓΕΜΑΤΑ
ΚΙ` ΕΓΩ ΣΤΟΝ ΕΝΑΣΤΡΟ, ΨΑΧΝΩ ΝΑ ΣΕ ΒΡΩ
ΑΠΟΨΕ ΜΕ ΚΑΙΕΙ ΜΙΑ ΑΓΝΩΡΗ ΛΥΠΗ , Η ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΛΕΙΠΗ ΠΟΛΥ
ΣΕ ΦΙΛΩ, ΝΙΚΟΛΑ ΜΟΥ ::love.:: ::love.:: ::love.:: | | Celestia
03-10-2015 @ 01:41 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | Stoforos
03-10-2015 @ 17:10 | Αν η ερωτική φλόγα απουσιάζει
η καρδιά με μια λύπη φυλλορροεί
είναι γιατί λείπει από μέσα της το μεράκι
μιαν αλήθεια στην αγάπη πασκίζει να βρει ! ! ! ::love.::
Κι εγώ σε φιλώ αγαπημένη Γεωργία ! ! ::kiss.::
μέσα απ' τους στίχους μου, είμαι εκεί
μια λεκτική φωτογραφία
με εύοσμους ήχους για μια χαραυγή ! ! ! !
Αγαπητή μου Celestia ευχαριστώ πολύ ! ! ! ::hug.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
