| |
Απ' τα παιδικά χρόνια θυμάμαι πολλά
αλλά όχι πάντα
Μόνο αν πιώ κάνα κρασάκι παραπάνω ή τύχει να δω παιδιά να παίζουν στο δρόμο (πράγμα που τελευταία το βλέπω πολύ σπάνια)..
Θυμάμαι ότι τότε δε θυμόμουν.
Δε σκεφτόμουν.
Ή μάλλον σκεφτόμουν αλλά αργά και συγκεντρωμένα.
Χωρίς ανοριμότητες, χωρίς να παλεύουν διαόλια οι σκέψεις μέσα μου.
Θυμάμαι να πηγαίνουμε συχνά στο βουνό.
Να είμαι ψηλά στο βουνό και να μη με νοιάζει να κοιτάξει τη θάλασσα που χανόταν στο βάθος του ορίζοντα.
Θυμάμαι κάτι καλαμιές δίπλα στη θάλασσα.
Παίζαμε μέσα σε εκείνες τις καλαμιές.
Ναι θυμάμαι αργότερα να σκηνοθετώ παιχνίδια μέσα σε ψεύτικα σπιτάκια από καλαμιές.
Μα και τι ήταν αληθινό?
Και σήμερα τάχα τι είναι αληθινό?
τα κλούβια τσιμέντα μας?
Τα κλούβια κεφάλια μας?
Ήταν πρωί και ξυπνούσα με το άρωμα των γιασεμιών.
Ήταν μεσημέρι και η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει από την ησυχία που απολάμβανα στους άδειους δρόμους του χωριού. Οι μεγάλοι αναρωτιόνταν γιατί δεν κοιμάμαι...
Ήταν σούρουπο και οι τελευταίες ακτίνες του ήλιου χαμογελούσαν στα μαλλιά μου.
Δε με ένοιαζε ο χρόνος.
Κυλούσα απάνω του.
Πήγαινα όπου ήθελα.
Έκανα ότι ήθελα.
Γελούσα.
Αγαπούσα τους πιο κακούς ανθρώπους.
Δεν ένιωθα το κακό πάνω τους γιατί δεν υπήρχε.
Στα μάτια μου γίνονταν όλοι παιδιά.
Και σαν η νύχτα ερχόταν όλοι άναβαν τα φώτα.
Και τότε έβλεπα πιο καλά απ' όλους.
Έβλεπα πέρα από τα σύνορα της φαντασίας.
Σκαρφάλωνα στις πιο όμορφες βουνοκορφές.
Κολυμπούσα μέσα στον κόσμο.
Τα πουλιά ήταν φίλοι μου.
Το ίδιο και τα δέντρα.
Το ίδιο και τα αδέσποτα ζωάκια που τριγυρνούσαν μαζί μου.
Και κάθε που βλέπαμε λακούβα με λασπωμένο νερό παίρναμε φόρα και πηδάγαμε μέσα.
Τσαλαπατούσαμε μέχρι να βγει όλο το νερό έξω.
Κι αν θυμάσαι Γιώργο Κοιτούσαμε τον ήλιο με το κεφάλι στραμμένο ψηλά στον ουρανό!
Και τον κοιτούσαμε για ώρα.
Κι ύστερα κοιτάζαμε ευθεία το δρόμο μας και τα βλέπαμε όλα γαλάζια!
Και γελούσαμε!
Θυμάσαι πως γελούσαμε?!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
