Σκοτάδι, η μελαγχολία έβαλε τα καλά της
σήκωσε κρυάδα ο καιρός κι η ψυχή νωπή
κι εμείς παιδιά της μοναξιάς κι είδωλά της
μονομάχοι του χάους ,βρασμός και ντροπή
αναζητάς τον κυτταρικό πυρήνα της φυγής
ασυμβίβαστος δεσμώτης ιλλίγγου συμφοράς
σενεπαρμένη κατάρα,δειλός θεατής της αυγής
κόσμημα αλήθειας το ρούχο που εσύ φοράς....
σταματάς κάπου στης θλίψης τα γκρίζα οχυρά
ψαχουλεύεις για κάτι παλιό,κάτι δικό σου....
μόνο κομμάτια του εαυτού σου κάποτε ισχυρά
και σκιές που μάλλον θέλουν το κακό σου....
οι σελίδες του χρόνου ξεφυλλίζουν και πάλι
μέσα τους έκλεισαν όλα τα παλιά,που είχαμε
εσύ πυρετός της σκέψης,πιεσμένη σκανδάλη
μαυρόασπρο όνειρο, σε χρώμα δεν πετύχαμε.
οι σελίδες του χρόνου ξεφυλλίζουν και πάλι
μέσα τους έκλεισαν όλα τα παλιά,που είχαμε
εσύ πυρετός της σκέψης,πιεσμένη σκανδάλη
μαυρόασπρο όνειρο, σε χρώμα δεν πετύχαμε.