|
Τα πράγματα είναι εκεί, μας περιμένουν, τα πλησιάζουμε,
τα φτάνουμε και ξαφνικά
αυτά λείπουν, δημιουργούν απουσίες- όπως
μες την καρδιά του βραδιού η σελήνη κοάζει σαν τα εγγαστρίμυθα βατράχια που ακούγονται να σκίζουν το σεντόνι της ησυχίας.
Στυλώνω αυτί· ακούω.
Η πίσσα του ουρανού εξαπλώνεται εξακολουθητικά επάνω στην καρδιά μου.
Ντύνω με λίγο φως το μολύβι μου και η ακίδα του είναι μια λόγχη που ξεκοιλιάζει την μελαγχολία που έχω.
Σώσε με πάλι λαυρεωτικέ μεταλλικέ στίχε!
|
![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | | Στατιστικά στοιχεία | | ![](skin/images/spacer.gif) | | Σχόλια: 2 Στα αγαπημένα: 0
| | ![](skin/images/spacer.gif) | | | | ![](skin/images/spacer.gif) |
|