Δεν μπορείς να βγάλεις το προσωπείο
Ο κόσμος περιμένει στο διάζωμα και η αγωνία στις φλέβες αυξάνει
Μόνο οι θύμησες κοιτούν τη μοναξιά σου,την ενδιαφέρουσα
Τα μάτια στο γρασίδι,παίζουν μορφασμούς και τρόμους
η αυλαία πέφτει και το θέατρο του πολέμου αλλάζει μορφή
Ένας μικρός άγγελος χοροπηδά στο τραμπολίνο,
ανακατεύοντας νερό,χώμα και αλάτι απ'τα βλέφαρα
Η σκηνή καταρρέει·μαζί και το στήθος ενός ταύρου
Πότε αρχίζει η επόμενη παράσταση;
Πρέπει να ντύσω τα παιδιά με χρώμα απ'το στεφάνι του ήλιου
