| |
Στου κόσμου το επίμαχο σημείο,
Στέκομαι και σιχαίνομαι στα πόδια μου το έλος,
Στα χώματα που κάποτε κυκεώνα φτιάξαν με το αίμα,
Κατάπιαν το σύμπαν το πρωτόλειο,
Το τίποτε και γέννησαν το υπεράπειρο πάντα.
Κείνα που μου χάρισαν να σεργιανίσω πόδια,
Χέρια να πράξω του νού τους συνειρμούς.
Στου κόσμου το επίμαχο σημείο,
Και στην καρδιά του ουρανού,
Κοιτώ κατάματα την πύρινη όψη της ρωμιοσύνης
Να σιγοσβήνει, απ' του όψιμου ονείρου την υλική ευτυχία
Και του χρήματος. Απ' τον γελωτοποιό με τις μεγάλες τσέπες
Και την εικόνα του την αηδιαστική που κρύβει πίσω απ' την όμορφη κουρτίνα.
Εις βάρος της φυλής μου σέρνεται και θεριεύει.
Εις βάρος όλων των λαών χαζογελά.
Στου κόσμου το επίμαχο σημείο,
Στρέφω ψηλά το βλέμμα μου.
Και καταιγίδα γίνομαι.
Και γίνομαι τιμωρός των τιμωρών.
Άχνα και σιωπή και τάφος τον Άδη να πλακώσει!
Γ. Σ. Αλεξάνδρου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
