| |
ΜΕΣ ΤΑ ΣΤΕΝΑ ΤΗΣ ΞΕΝΙΤΙΑΣ
Μες τα στενά της ξενιτιάς
καρδιές αναστενάζουν
στην λάβα της καλοκαιριάς
πεινάνε και σπαράζουν
Εκεί βαθιά στην αραπιά
ήλιος καίει την πέτρα
θλιμμένα πρόσωπα καυτά
μα πράσινα τα δένδρα
Θολό γλυφό είν' το νερό
λιγάκι και το φαΐ
κι αναρωτιούνται το γιατί
αχ αλλού τόση χλιδή
Μες τα στενά της ξενιτιάς
καρδιές αναστενάζουν
είν' τα παιδιά της αραπιάς
που νόημα δεν βγάζουν
Πεινάνε και σπαράζουν
για μας αηδιάζουν
μες τα στενά της ξενιτιάς
κορμάκια θυσιάζουν
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
