| |
Βρεγμένοι οι ουρανοί στα υγρά μάτια του οργισμένου
σαν όπως βλέπεις το είδωλό σου στον παμπάλαιο καθρέφτη
κι αν όμορφο δεν είναι παρά η σαρκαστική μορφή του χρόνου.
Όλο ανατέλλει κι η ζωή χάνει λίγα απ'τα μαλλιά της
κι όλο φοβάμαι την ειρήνη που ακροβατεί σε συρμάτινες ψυχές.
Το παρελθόν θα ξημερώνει όσο προσμένουμε την άνοιξη
κάτω απ'τα φτερά των χελιδονιών που απομακρύνονται.
Πως χαμήλωσες την ελεύθερη φωνή σου να θυμάσαι
όταν εκραύγαζαν σαν λυσσασμένα τα νεκρά κορμιά
το δίκιο που ερωτεύθηκαν με τ'άρωμα της νιότης σου.
Γυμνά τα σώματα στα φώτα των ερώτων τους
κι όπως μεθούν από ηδονή κι όπως παλεύοντας πεθαίνουν,
που την αντάρτικην ορμή για μιαν ελπίδα, προσκυνώ,
δεν την εσφράγισεν ο φόβος σε νήματα και τάφους.
Παραμονεύουν χιλιάδες μουσκεμένοι ουρανοί
πάνω απ'την πόλη που μας δωρίζει σε σακούλες την λιακάδα.
Παραμονεύουν και οι καθρέφτες να ουρλιάξουν την ματαιότητα
σ'όσους, ξεχωριστοί, στάθηκαν μπρος τους μ'αυταρέσκεια.
Και τώρα εδώ, στο ήσυχο αποτεφρωτήριο των δακρύων,
καπνίζοντας το αλληλέγγυο πανωφόρι του κόσμου
τι απόλαυση, προσμένοντας τα γνώριμά σου χελιδόνια!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
