| |
Κοιτούσα μόνος μου τ' αστέρια εκείνο το βράδυ
και η ζωή απ' τα μάτια μου είχε πια σβήσει
γύρο μου όμορφη, παράξενη η μαύρη φύση
κι εγώ τραγούδαγα ψιθυριστά μες στο σκοτάδι.
Είχα το βάθος του κόσμου στα πόδια μπροστά μου
να με χτυπούν τα κύματα, του ωκεανού η γραμμή
φοβόμουν και με πόνο βγαίνουν απ' το στήθος μου λυγμοί
ξαπλωμένος επάνω στην καυτή αγκαλιά της άμμου.
Έλα ξεχασμένε θάνατε
είσαι μόνος το ξέρω, το ίδιο κι εγώ
έλα ξεχασμένε θάνατε
αγκαλιά να πιαστούμε
ένα να γίνουμε εσύ κι εγώ.
Ξημέρωσε και η ώρα περνάει, κοντεύει μεσημέρι
κυλάει αργά απ' τα μάτια μου ένα δάκρυ
ακόμα κάθομαι εκεί στου κόσμου την άκρη
περνάει από ψηλά μονάχο του ένα νεκρό περιστέρι.
Με αγωνία περιμένω να 'ρθει η ώρα πια να σκοτεινιάσει
να τραγουδήσω λόγια που έχουν κάποιοι παράξενοι μύθοι
λόγια που μιλούν για κάποια άγνωστη λήθη
να διώξω τον φόβο μου που στην ψυχή μου έχει φωλιάσει...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
