| |
Άγρια θάλασσα η ψυχή,
πολλά κομμάτια του εαυτού πνιγμένα,
και όνειρα χρόνια δεμένα,
με ασφυξία στον βυθό που την κρατεί.
Πες μου που είναι πειρατή,
με το μονόκιαλο η ψυχή που κυνηγάς,
την είδες με την αύρα της θαλάσσης μεθυσμένη,
και είναι ο θησαυρός που αγαπάς.
Στον ύπνο σου έρχεται κρυφά,
και δένει σε πλεξούδες τη γενειάδα,
πολέμους σε κινάει ν' αρχινάς,
και το ποτό σου δυναμώνει γράδα, γράδα.
Ακόμα τραγουδάει απαλά,
μέσα στα παιδικά σου χρόνια,
ακόμα σε κρατάει αγκαλιά,
και διαλέγει για τα όπλα σου ακόνια.
Σου λέει να ματώσεις για ειρήνη,
της θάλασσας που κυβερνάς,
μα εσύ κοιμάσαι με τα μάτια ανοιχτά,
και δακρυσμένα για τα χείλη που αγαπάς.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
