Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
132744 Τραγούδια, 271238 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Tο σταυροδρόμι (οι πύλες του Άδη)
 
Κατηφόρισα απόψε απ τον δρόμο το παλιό
κι έφτασα στο σταυροδρόμι που φοβάμαι από καιρό
έκανα λίγο να φύγω κι όμως στάθηκα
ένα κάλεσμα απόψε μέσα μου αισθάνθηκα

Κι έτσι άλλαξα πορεία στα σκοτάδια πήγαινα
που θα φτάσω -ποιος να ξέρει- πίσω όμως δεν γύρναγα
στα σκοτάδια ο αέρας σφύριγε σα δαίμονας
και το δρόμο να στενεύει έβλεπα πηγαίνοντας

Νυχτερίδες κουκουβάγιες πάνω μου πετούσανε
σα να προειδοποιούσαν πως με κυνηγούσανε
απ τα δέντρα είχαν πέσει πια όλα τα φύλλα
και εμένα μου ‘χε έρθει μια ανατριχίλα

Μυρωδιές μέσα στο δάσος, όχι όμως λουλουδιών
μοιάζανε με δυσωδίες των χαμένων των ψυχών
και μπροστά μου με κουκούλα μια γυναίκα έκλαιγε
μου ‘λεγε από ‘κει να πάω και πίσω μου έδειχνε

Ρώτησα γιατί δακρύζει τι θα βρω μπροστά
κι είδα κάτω απ την κουκούλα ήταν μόνο κόκαλα
μα δεν ήθελα να φύγω… μόνο λίγο στάθηκα
είτε πάγωσα για λίγο, είτε απλά τρελάθηκα

Μου είπε πως όλο ευθεία βρίσκονται τα Τάρταρα
έστριψα ένα τσιγάρο και τον δρόμο τράβηξα
άκουγα αυτό το κλάμα μουσική μες στη σιωπή
και σκιές να ακολουθούνε τη δική μου διαδρομή

Έστριψα μέσα στο δάσος από ‘κείνες να χαθώ
και σε ένα βάλτο δίπλα είδα ένα ορφανό
μού ‘πε να γυρίσω πίσω μα δε τ’ άκουσα
και μετά από λίγη ώρα πάλι το συνάντησα

Είχε πια αίμα για δάκρυ μες στα χέρια μια κλωστή
μου ‘πε «από δω κρεμιέσαι και τη τέντωνε πολύ»
μα εγώ κοντά του πήγα και για λίγο κάθισα
του ‘δωσα και το παλτό μου και μετά το άφησα

Πέρασα άλλη μια ώρα μες στο δάσος χάθηκα
και από μια ιτιά που κλαίει από κάτω κάθισα
ο αέρας να κουνάει τα κλαδιά απειλητικά
και μία μορφή θλιμμένη ξεπροβάλει απ τη σκιά

Σα να έβλεπα από πίσω ήταν λίγο διαφανείς
μα μες τα σκοτάδια που ‘χε πόσα να μπορείς να δεις?
έβγαλε κραυγή μπροστά μου εγώ “λίγο” σάστισα
απ τον φόβο μου -σας λέω- εγώ όλος άσπρισα

Και σηκώθηκα να φύγω πίσω πια δε κοίταξα
έτρεχα μέσα στο δάσος ως που κάτι αντίκρισα
δύο σιδερένιες πύλες πέρα ως πέρα ανοιχτές
πάνω από δύο μετρά … και πολύ παλιές

Κάτω ίχνη από αίμα και στο βάθος οι κραυγές
είχα φτάσει πια στο τέρμα και δεν είχα επιλογές
στάθηκα λίγο μπροστά τους κι είδα το σημάδι
καλώς ήρθατε να λέει στις… πύλες του Άδη



 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 5
      Στα αγαπημένα: 1
 
   

 Ταξινόμηση 
       Συλλογή
      Στο καφενείο
      Κατηγορίες
      Φαντασίας
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

Ο χρόνος μετριέται σε στιγμές... η γνώση σε εμπειρίες
 
ΛΥΔΙΑ_Θ
05-11-2015 @ 01:45
Σκιάχτηκα !!!!
ΒΥΡΩΝ
05-11-2015 @ 09:10
Ενδιαφέρον σενάριο
για το Φεστιβάλ Δράμας !...

::up.:: ::rock.:: ::up.::
ΑΜΑΡΥΛΙΣ
05-11-2015 @ 15:10
ΕΓΡΑΨΕΣ, ΖΩΓΡΑΦΙΣΕΣ, ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΕΙΧΑ ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΣΗ ΟΤΙ ΠΗΓΑΙΝΑΜΕ ΠΑΡΕΑ. ΑΣ`ΤΟ ΜΩΡΕ ΣΤΑΜΑΤΗ, ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ Η ΖΩΗ. ΔΙΝΟΥΜΕ ΕΝΑ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΜΕΤΑ ΠΕΝΗΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ.
ΕΝ ΤΩ ΜΕΤΑΞΥ ΘΑ ΦΤΙΑΞΟΥΜΕ ΤΟ ΚΟΣΜΟ, ΕΧΟΥΜΕ ΔΟΥΛΕΙΑ.
ΦΙΛΙΑ ::love.:: ::love.:: ::love.::
Χωριάτης
05-11-2015 @ 21:26
::up.:: ::up.:: ::up.::
Κώστας 1959
05-11-2015 @ 21:35
Καλησπέρα Σταμάτη.
Περίφημο !!! Αριστοτεχνικά γραμμένο !!!
Θαυμάσιο το γράψιμό σου και σ΄ αυτό το (διαφορετικό από τα συνηθισμένα) θέμα, με το οποίο καταπιάστηκες !!!
::theos.:: ::up.:: ::theos.::

...Φαρμακωμένος ο καιρός παραμονεύει
μες τα στενά του κάτω κόσμου να σε βρει
και δεκατρείς αιώνες άνεργος γυρεύει
την κιβωτό σου και το αίμα να σου πιει.

Σε καρτερούν μαστιγωτές και συμπληγάδες
μες τα μαλάματα μια νύφη ξαγρυπνά
κι έχει στ' αυτιά της κρεμασμένες τις Κυκλάδες
κι ειν' το κρεβάτι της λημέρι του φονιά.

Κρυφά τα λόγια τα πικρά μες το κοχύλι
κρυφά της θάλασσας τα μάγια στο βοριά
θα σβήσει κάποτε στο σπίτι το καντήλι
και μήτε πόρτα θα `βρεις μήτε κλειδαριά.

Του κάτω κόσμου τα πουλιά και τα παγώνια
με φως και νύχτα σου κεντούν μια φορεσιά
άνθρωποι τρίζουν κι ακονίζουν τα σαγόνια
πηδούν και τρέχουν και σε φτάνουν στα μισά.

(Σταύρου Κουγιουμτζή- Μάνου Ελευθερίου)
https://www.youtube.com/watch?v=TI9cnoHcECQ

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο