| |
Στης σιωπης μου το μπουντρουμι
Κρυβεσαι και χανεσαι μεσα στις σκιες
Στιγνος παραβατης της ειρηνης
Περιμενεις τον χρονο να επουλωσει τις πληγες
Και επιτιθισε ξανα υπουλα και δολια
Οταν ακριβως ειμαι ετοιμη
να ανοιξω τα παραθυρα για να αναπνευσω
Τον ξεχασμενο αερα της ζωης.
Ομως σωπαινω οπως παντα
Και απομακρυνομαι
Καθε φορα ολο και πιο μακρυα
Ωσπου ο ψυχρος αερας της παρουσιας σου
Να μην φυλακιζει την χαρα μου,
Ωσπου το κλειδι του κελιου
Που καταπινεις με ευκολια
Να γινει αγκαθινο και δηλητηριωδης.
Ως τοτε μυστικες θα μεινουν οι χαρακιες σου
Και ας σταζει αργα η ζωη.
Τιμη στην σιωπη μου
Που ορισε και φυλαγει
Τις Θερμοπυλες της ψυχης.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
