| |
| | Ενας χρόνος |  | | |
[align=center][I][B]
Ενας χρόνος (dot).com
~~~
“Είμαστε κάτι απίστευτες αντένες
υψώνονται σα δάχτυλα στα χάη,
στην κορυφή τους τ’ άπειρο αντηχάει,
μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες
είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,
χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε
στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις
είμαστε κάτι απίστευτες αντένες…”
...και βαδίζουμε που λέτε, έτσι σιωπηλοί κι αμετανόητοι σ’ αυτό το χώρο
που άλλοτε είχαμε μάθει ν’ αγαπούμε ή ν’ αγαπιόμαστε
που άλλοτε φθονούσαμε τις λέξεις και τις κινήσεις του έρμαιου σώματος
και συνέχεια η συγνώμη υπερτερούσε
κι απάνω στην καμπούρα μας, ζωγραφισμένη μι’ απορία
με χρώματα λαδιού τα χέρια μας πασαλειμένα
ζωγραφισμένες οι παλάμες μας μ’ ένα “γιατί” κι ένα “ως πότε”…
“στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε
μας διώχνουνε τα πράγματα κι η ποίησις
είναι το καταφύγιο που φθονούμε…”
σκυφτοί επάνω από σωρό προβλήματα να μας δικάζουν για τις πράξεις μας
αδράξαμε απ’ τις επιλογές μας τη σοφία
από τα βάθη της ψυχής την παρηγόρια
κι αδράξαμε που λέτε μέρες φωτεινές για να ελπίζουμε
κι αφού χρησιμοποιήθηκαν όλες οι πιθανές μουσικές συγχορδίες
ξεκίνησαν να υφίστανται τα φιλοσοφικά ερωτήματα της ύπαρξης
“γιατί να υπάρχουμε;” “γιατί λοιπόν να φτάσαμε στον κόσμο;”
και τρέχουμε που λέτε, να προλάβουμε σκυφτοί μες στη βιασύνη μας
τα χρόνια μας
και κάτι απ’ τα παλιά
λησμονημένες φωτογραφίες, παραπεταμένες εκεί πέρα
να θυμίζουν ό,τι ζήσαμε
...κι έμειναν όλα νεκρά, εκεί στοιβαγμένα, στο κουτάκι των αναμνήσεων...
όχι, ψέματα, όχι νεκρά! Εκεί μέσα κατοικούν και ζούνε ακόμα οι μνήμες
παλιές, λησμονημένες φωτογραφίες που ξεπετάγονται ξαφνικά στην επιφάνεια, σαν πας να ανοίξεις το κουτί!
..μα και στίχοι, και αφιερώσεις
το παρελθόν ξεπετάγεται τρανό, έτοιμο να σε κατασπαράξει σαν ύαινα
οι μνήμες, χαραγμένες στα πιο απρόσιτα εγκεφαλικά κύτταρα
εκείνα που δεν πρόλαβαν ακόμα να καούν (ίσως και να μην σβήσουν ποτέ)
τάιζα λύκους και μου γλύφανε τα χέρια τόσα χρόνια
τάισα ανθρώπους και μου σκίσαν την καρδιά
κομμάτι-κομμάτι ξεσκίστηκαν τα σωθικά μου
ώσπου βαλάντωσα απ’ το κλάμα
κι ονειρεύτηκα έναν ξέγνοιαστο παραμυθένιο κόσμο να με βάλω
γεμίσανε πληγές τα σωθικά μου
γεμίσανε με ζεσταμένα κάστανα και με ζυμαρικά
με αποξηραμένα γκότζι, αλατισμένα κάσιους
και από στημένης πορτοκαλάδας τις πορτοκαλόκουπες
ένα μίγμα γλυκο-ξινο-πικάντικο
κι αυτές οι μνήμες είναι που τις πήρα γι’αποφάι στο ταξίδι…
περαστικοί βαδίζουμε που λέτε, σιωπηλοί κι αμετανόητοι σ’ αυτό τον κόσμο
να προλάβουμε να φάμε και να πιούμε
για προίκα ό,τι περισσεύει για το γαμιστρώνα
ό,τι αρπάξει ο κώλος μας κι ο πούτσος μας κι αντίο
σε κάποιο ταπεινό και έρημο μπουρδελοξενοδοχείο !
και μ’ όποιον κι αν πλαγιάσουμε, βρε δε βαριέσαι
περαστικοί είμαστε άλλωστε, θα μας ξεχάσουν όλοι
καθένας το δικό του μερτικό θέλει να σώσει
ακόμα κι αν ποδοπατάει ψυχές, τις φτύνει ή τις ματώνει
ακόμα κι αν δεθήκαμε σ’ ένα σχοινί να πάμε
πάντα ο ένας θα το κόψει ...
τουλάχιστον γνωρίσαμε πως να βαδίζουμε χέρι με χέρι
και κάποιες όμορφες στιγμές που στηριχτήκαμε στα χάη
σκυφτοί διαβάτες του καιρού που μας λυγάει
ναυάγιο σ’ έναν κόσμο μας που πλάσαμε...
“είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες
κιθάρες. Ο άνεμος, όταν περνάει,
στίχους, ήχους παράφωνους ξυπνάει
στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες…”
γιώργος_κ
στίχοι από:
1. Κ. Καρυωτάκης. "Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες..."
2. Γ. Κόκκινος. “Εγω!”
3. Γ. Κόκκινος. “To Θύμα”
[align=center][I][B]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
Aris4
10-11-2015 @ 23:51 | γαμωτο ρε Γιωργο..... ολο, μια μοναξια,
και μια απογοητευση μου βγαζει ::sad.::
βαλε και κατι λιγο πικαντικο... βαλε και λιγο για καμια μποτα ::laugh.:: να θυμηθούμε τα παλια !!! ::theos.:: | | Γιώργος_Κ
05-12-2015 @ 22:42 | Ευχαριστώ για το σχόλιο ! Θα ...έρθουν κι αυτά, στην ώρα τους ::blush.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
