| |
Δεν ειμαστε ποιημα, κανενος
Της μανας ειμαστε, φυσης
Θεος αν υπαρχει, γιατι τον κανουμε
Θεος αν δεν υπαρχει γιατι δεν τον αφηνουμε
Να βγει απο μεσα μας
Oπως βγαινει το παιδι
Aπο την μητρα..
Δεν βγαινει, κανεις
(νεκρος ή ζωντανος)
..Πιστος και ονειροπολος
Να λειτουργησει μπορει μονο
Περιορισμενα, ως αντιγραφο..
Το αντιγραφο της μητρας της φυσης του ανθρωπου του ζωου
Σα βγεις στον δρομο απο την αγαπη
Ορμωμενος, η σκεψη δεν σε φτανει
Αλλιως, δεν βγαινεις ποτε
Απο τον δρομο
Της βιας -με τα χειλια
Γαντοφορεμενα προσωπα
Θεμελιο αυτη "εγω" της χειραγωγησης
Σε εναν κοσμο με ποιητες και ποιηματα της βιας -για την ειρηνη-
Δεν εχει μεση, μπρος πισω, δεξια αριστερα..
Ειναι αληθεια πως οι φιλοι, που ερωτευομαστε -εκει-..
Φασματα ειναι της θελησης μας
Παραλυμενος απο την ορατοτητα που δινουν -οι εκρηξεις τους-
Πανω στο σταυροδρομι ζωης και θανατου
Στο να ζεις κανεις ή να μη ζει
Αδιαχωριστος και να μη κολλας πουθενα..
Μεσα του και να μην πιανεσαι
Να τον αφηνεις απαρατηρητος
Να πετας μακρια
Μεσα
Απο ο,τι πιστευεις...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
