| |
"Τίποτα να μην πάθεις.."
Μοναξιά τι θα πει, ποτέ να μη μάθεις...
Δεν αξίζει, ό.τι παθαίνω να πάθεις..
Κι αν το θες, ας γίνει, ας με χάσεις...
Εξαιτίας του μίσους, της σιωπής, που μες τις χούφτες σου πλάθεις.
Πλέον, ίσως και πριν σε γνωρίσω..
Σ' αρέσει να ανοίγεις την καρδιά μου...
Καθώς με πέθαινες, χάλασες την κλειδαριά μου...
Μπορούσες να μπαινοβγαίνεις όταν θες...
Να με κάνεις να σιωπώ με ό,τι λες...
Να έχεις σφραγισμένες πόρτες, στην γη σου απαγορευτικά..
Θα το δεις, θα σε κερδίσω τελικά.
Απ' τη ζωή σου αν θες σπρώξε με
Μα απ' τη πόρτα σου δε θα φύγω
Θα μείνω να πάντα να'μαι φρουρός
Μην τυχών σου φανεί απρόσκλητος πόνος..
Σε κολλήσει, σου φαρμακώσει τον σφιγμό...
Αν σε άγνωστες θάλασσες σε ρίξει, δεν έχεις νησιά...
Σου βράχηκαν και θάμπωσαν οι χάρτες...
Αν αγάπη δίχως στάχτες σου τάξει, δε θα σου δώσει φωτιά
Σε άλλαξε και μ' άλλαξες τους χάρτες.
Μαζί σου θα βραχώ, στο αίμα σου ας πνιγώ.
Μαζί σου θα βραχώ, στο αίμα σου ας πνιγώ.
Κρυφά θα σ' απαγάγω, θα το κάνω για 'σένα...
Να βρω τον αγνοούμενο σου εαυτό...
Στις μπούκλες σου, ας μπερδευτώ...
Κρυφά θα σ' απαγάγω, θα το κάνω για 'σένα...
Να βρω τον αγνοούμενο σου εαυτό...
Στις μπούκλες σου, ας μπερδευτώ...
Είσαι απόμακρη και δε λες να το παραδεχτείς
Ίσως επειδή να πλησιάσεις, θες να δειλιάσεις
Ίσως επειδή για ένα τέρας, έχεις ακούσει ιστορίες
Είσαι έξυπνη, μα ακούς μόνο ψέματα, αδυνατείς να δεις τις αλήθειες.
Εσύ που με κοιτάς, με μάτια που παραπέμπουν σε χρυσό..
Που 'χεις μέσα στη σπάνια θυρίδα σου, θησαυρούς προσωπικούς
Δεν τους δίνεις, δεν τους πουλάς, μόνο μοιράζεσαι
Αν σου ζητώ, να μου πεις τι νιώθεις, πάλι ταράζεσαι.
Απ' τη ζωή σου αν θες σπρώξε με
Μα απ' τη πόρτα σου δε θα φύγω
Θα μείνω να πάντα να'μαι φρουρός
Μην έρθει απρόσκλητος πόνος..
Σε αρρωστήσει, σου φαρμακώσει τον σφιγμό.
Αν σε ωκεανό σε ρίξει, δεν έχεις νησιά
Σου βράχηκαν και άλλαξαν οι χάρτες...
Αν αγάπη δίχως στάχτες σου τάξει, δε θα σου δώσει φωτιά
Σε άλλαξε και μ' άλλαξες τους χάρτες.
Μαζί σου θα βραχώ, στο αίμα σου ας πνιγώ...
Κρυφά θα σ' απαγάγω, θα το κάνω για 'σένα...
Να βρω τον αγνοούμενο σου εαυτό...
Στις μπούκλες σου, ας μπερδευτώ...
Είναι απερίγραπτα όσα νιώθω για 'σένα
Σε ένα κόσμο δε θα χωρέσουν οι λέξεις
Πόσο μάλλον θα γεμίσουν λίγες νότες
Μα θέλω να έρθεις μια μέρα απ'τις ώρες τις πρώτες
Της ανατολής, να σου δείξω τον ήλιο να ορθώνει ανάστημα
Να πάρεις απόφαση, ποτέ να μη πέφτεις στο πάτωμα.
Ποτέ να μη πέφτεις στο χώμα, πόσα φεγγάρια κάνουν κύκλους
Όσο ζουν, κι ας είν' πάντα μόνα.
Δεν ανταποκρίνομαι ούτε κατά διάνοια
Σ' ό,τι αποζητάς, ό.τι για να το βρεις
Και δίχως πείσμα, με καρδιά με χτυπάς.
Δεν ξέρω τι με φυλά, απ'τη παράνοια.
Απ' τη ζωή σου αν θες διώξε με
Μα απ' τη πόρτα σου δε θα φύγω
Θα μείνω να πάντα να'μαι φρουρός
Μην έρθει απρόσκλητος πόνος..
Σε κολλήσει, σου θρυμματίσει τον εαυτό...
Μαζί σου θα βραχώ, στο αίμα σου ας πνιγώ.
Μαζί σου θα βραχώ, στο αίμα σου ας πνιγώ.
Μαζί σου θα βραχώ, στο αίμα σου ας πνιγώ.
Κρυφά, θα σ' απαγάγω, θα το κάνω για 'σένα...
Να αρχινήσουμε ένα τρεχαλητό...
Στο χείλος του γκρεμού σου, να σε προγευτώ...
Μαζί σου κι ας προσγειωθώ, στο νου μου ακόμη θα διαβαίνω τον ουρανό.
Φόνος, έγινε μέσα στην καρδιά μου.
Ας μην είναι μόνιμος, ας γίνεις δικιά μου.
Κι αν το θες, θα γίνει, δε θα με χάσεις...
Εξαιτίας της ανάστασης, της ζωής, που αφήνεις στα σωθικά μου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
