| |
Σαν σε κοίταζα , σκίρτησε πάλι μέσα μου η νιότη
τότε, που ξέγνοιαστος σαν πουλί πετούσα
αν θες κι η ελιά στο μάγουλο σου,
με γύρισε πίσω, χρόνια πολλά μακριά.
Σπιρτάδα είχες στη ματιά , σα ί τα τόξου
και οι κόρες των ματιών σου πίσσα μαύρες,
με κοίταξες με ένα βλέμμα πάθους
και χάθηκα στο μαύρο πέλαγος σου.
Τίναξες τα μαλλιά σου στον αέρα
και φάνηκε στ’ αυτί σου σκουλαρίκι,
ρόδο ασημένιο αγκαλιά με κρίνο,
της Άνοιξης, είχε κουβέντα πιάσει
Μου γέλασες, μα στράφηκα αλλού,
γιατί θαρρώ , οι ενοχές με πιάσαν
και η ντροπή στο πρόσωπο μου πήρε χρώμα,
ροζέ της Άνοιξης , σαν ανθίζουνε τα ρόδα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
