| |
Ζω σε μια πολυκατοικία λίγο έξω απ' το κέντρο της πόλης.
Μια πολυκατοικία φτιαγμένη από σίδερα και λάσπη.
Τόσο ξερή λάσπη που μεταφέρει τους ήχους στα σίδερα και τα σίδερα σε μένα.
Ακούω τον από πάνω να περπατάει βιαστικά, την από κάτω να φωνάζει υστερικά, τον δίπλα να χέζει...
κι ακούω κι άλλους ήχους που δεν καταλαβαίνω από που προέρχονται.
Νομίζω πως αυτοί οι ήχοι έρχονται απ' το δικό μου σπίτι, νομίζω πως συγκατοικώ μ' όλους αυτούς.
Αλλά είναι όντως σαν να συγκατοικούμε. Μας συνδέει το ίδιο κτίριο, η ίδια λάσπη, τα ίδια σίδερα.
Μένω σε μια πολυκατοικία αρκετά κοντά στο κέντρο ώστε να φτάνουν οι απόηχοι της γρήγορης ζωής και παράλληλα ο γείτονας να μου φέρνει την αστυνομία γιατί παίζω μουσική τις ώρες κοινής ησυχίας.
Μένω σε μια πολυκατοικία. Εδώ όλα είναι απ' τον άνθρωπο, για τον άνθρωπο. Δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα.
Δεν έχει ψηλά δέντρα, βαθιά νερά, φίδια, μανιτάρια, κραυγές ζώων...
Μόνο ένα κουνούπι με επισκέπτεται κάθε βράδυ στο δωμάτιο, Δεκέμβρη μήνα. Το αφήνω και μου πίνει το αίμα κι ύστερα κοιμόμαστε παρέα. Μόνο εχθές το βράδυ πετούσε συνέχεια γύρω από τ' αυτί μου και μου έσπασε τα νεύρα. Ίσως γι' αυτό σήμερα ξύπνησα πρωί.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
