| |
ΨΑΡΑΝΤΩΝΗΣ
Εσύ που κάποιων μου θυμίζεις
Ψυχής κομμάτι σου μου δίνεις
Σαν στης σκηνής ψηλά το βάθρο
Κουβέντα πιάνεις με το χάρο
Μαλλιά σγουρά και γένια πυκνά
Λευκά σα της Κρήτης τα βουνά
Η φωνή σου είναι φόβος σου
Και η λύρα σου το όπλο σου
Με κλειστά τα μάτια τραγουδάς
Και στ’ αυτί τις χορδές ακουμπάς
Σεβασμό απ΄ το κόσμο ζητάς
Εντολές εκτελείς μοναχά
Στραμμένα τα μάτια πάνω σου
Με τόση λαιμαργία
Δεν την χορταίνουν τη τέχνη σου
Όσο βαράς την λύρα
Κι αν πίσω σου ειρωνεύονται
Μικροί με ευκολία
Εσένα πια δε σε ακουμπά
Του φθόνου η κακία
Αφού την δουλειά σου έκανες
Άφεση αμαρτίας
Και όχι στη γη αυτή να ζεις
Με πλούτο και βραβεία
Μα ο χάρος που βουβά κοιτά
Να πιάνεις το δοξάρι
Ακούει από τα χείλια σου
Όλα νερό κ’ αλάτι
Το ένα σου πόδι πιο ψηλά
Για να κρατάς τη λύρα
Και τα άλλο στη γη να τη πατά
Να το χτυπάς με βία
Και τα κουδούνια αρχίζουνε
Σαν σήμαντρα να κάμουν
Και ολόψυχα φωνάζουνε
Φέρε το ΝΙΚΟ κάτω!!!!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
