| |
'Ισως φταίμε κι εμείς. Τι ίσως? Εμείς φταίμε. Ρίξαμε τους εαυτούς μας και περιμέναμε από ξένους να μας ανυψώσουν. Αλλά ψάξαμε στα λάθος μέρη. Δεν είναι ο χρόνος που μας εμπόδισε, ούτε ο χωρος. Μόνο που οι ψυχές μας στάθηκαν ευάλωτες μέσα στον κόσμο των πεποιθήσεων! Μέσα σ'αυτό τον βούρκο της ανάγκης! Ανάγκης για το άγνωστο, το άφθαστο! Λυγίσαμε και στο τέλος σπασαμε. Υποχωρήσεις χωρίς σκοπό, χωρίς ανάγκη. Ρίξαμε ένα δάκρυ και συνεχίσαμε. Και μειναμε με τις τύψεις που επαναλάβαμε στου χρονου την αφθονία και του χώρου το κενό. Που φθάσαμε εν τέλει? Εκει που τόσοι και τόσοι βρέθηκαν δυνατοί εμείς πεθάναμε! Μας σκότωσαν τα ίδια μας τα λόγια. Και τώρα το μόνο που μας μένει είναι μία Ανάσταση. Νομίζουμε πως οι στάχτες μας θα μας σώσουν. Μα μέσα σ'αυτό το κενό ίχνος σωτηριας δεν βρήκαμε! Μόνο την ελπίδα να καούμε ακομα περισσότερο. Πόσο ακόμα όμως?
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
