| |
Νιώθω πως δεν έχω, κάτι άλλο να δώσω
τίποτα πλέον, καινούργιο να δω
μυστικά μιας ζωής, δεν τολμώ να προδώσω
κι όσα στα χείλη φτάνουν, διστάζω να πω
Μα δεν γίνεται σκέφτομαι, όλα εδώ να τελειώνουν
η ανάγκη να γράψω, όσα στ' όνειρο ζουν
μοιάζουν φορτίο αβάσταχτο, που τους ώμους κουράζουν
το χαρτί με καλεί και οι σκέψεις μιλούν
Μήπως όμως αυτό, που και σήμερα κάνω
και νομίζω πως είναι, τάχα σημαντικό
τίποτα άλλο δεν είναι, παρά κόκκοι στην άμμο
κάτι απλά να γεμίζει, της σκοπιάs το κενό
Μα κι αν δεχθούμε οριστικά, πως τελικά είν' έτσι
δίχως βαθιά νοήματα και ύφος γλαφυρό
θαρρώ πως είναι όμορφο, αρέσει δεν αρέσει
αρκεί να 'ναι ολότελα, για μένα αληθινό
Κι ίσως εκεί να κρύβεται, η βασική αιτία
που όλο το βράδυ μοναχός, στις σκέψεις μου μιλώ
τα τελευταία λόγια που 'γραψα, νύχτα σαν τώρα κρύα
είχαν κρυμμένο μέσα τους, κάτι τ' αληθινό
Κι έτσι συλλογιζόμενος, η νύχτα μένει πίσω
τα φώτα γύρω σβήνουνε κι ο ήλιος μου γελά
κι αν πρέπει για επιστέγασμα, μια πινελιά ν' αφήσω
μια νέα μέρα ξεκινά κι αυτό λέει πολλά
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
