| |
Είναι βραδιές που δεν σε χωράει το σπίτι
κι όλος ο κόσμος που σου φαίνεται μικρός
βράδια που μόνος σου γυρνάς σαν το σπουργίτι
κι ας ήσουν κάποτε αγέρωχος αετός
Σε αυτές τις ώρες πάντοτε κάτι σου λείπει
κάτι που πάντοτε σου γέμιζε τις σκέψεις
και τώρα βλέπεις να σε εγκαταλείπει
ο φτερωτός θεός και πως να τον πιστέψεις
Αυτός στα χέρια του κράταγε το βέλος
και στην καρδιά σημάδευε πάντα με επιτυχία
μα εσύ κατάφερες-το έβγαλες και τέλος
έδωσες τέλος στην δική μας ευτυχία.
Δεν διάβασες χρησμούς, άστρα και δοξασίες
το κάρμα δεν το πίστεψες ποτέ σου
έκανες πάντα λανθασμένες εικασίες
έρμαιο γινόσουν από τους έρωτες σου
Κάποτε σε ένα όνειρο, γλυκό και μαγεμένο
είχα με μια μάντισσα, μια στιχομυθία
μου είπε να μη βιάζομαι, πρέπει να περιμένω
άκουσε τα λόγια μου, μου είπε η Πυθία
Έτσι κι εγώ ξεκίνησα για μια εκστρατεία
να δαμάσω τα θεριά κι εσένα να κερδίσω
τις συμπληγάδες πέρασα, πολέμησα στην Τροία
και τις Σειρήνες πίσω μου κατάφερα να αφήσω
Μα όταν έπιασα στεριά δεν ήταν τυχερό μου
η Πηνελόπη έλειπε από τον αργαλειό της
άραγε να έσβησε το άστρο το δικό μου
ή τον μνηστήρα διάλεξε να έχει σύντροφο της...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
