Η Θεομηνία της εγκατάλειψης πλανιόταν κινούμενα νήματα
το αντίο καρτερούσε με σφιγμένα τα δόντια
τα παντζούρια της καρδιάς χτυπούσαν δίνοντας μηνύματα
του "όχι" φτάσαν τα μαντάτα αιχμηρά ακόντια.
Η ψυχή βουλιάζει καθημερινά στο απέραντο κενό της
μα ο εγωισμός εξοργίζεται αντιστέκεται
η ημέρα κοιτάζει το πορφυρένιο δειλινό της
ο τρόμος ακίνητος φρουρός εμπρός μου στέκεται.
Ραγισμένος ήταν ο καθρέφτης που μέσα κοίταξα
διπλό εφάνταζε εκεί μέσα το πρόσωπό μου
το ένα κομμάτι αγριωπό μου λέει πώς έφταιξα
στο άλλο βλέπω μι᾽ άγνωστη πλευρά απο τον εαυτό μου.
Βάζω τα σφάλματά μου σ᾽ ένα ποτήρι τα πίνω στην υγειά μου
κερνάω απόψε εαυτέ μου ολόκληρο μπουκάλι
τα λάθη μου που με πικράνανε πληγώσαν την καρδιά μου
θέλω να σουρώσω ως το πρωί να έκανα κεφάλι.
Πάλι μονάχη να παίζω πρέφα με την τύχη μου
δεν θα με νοιάξει αν χάσω ή βγώ κερδισμένη
λίθο με λίθο θα χτίσω της μοναξιάς τα τείχη μου
του ίδιου μου του εαυτού θά᾽μαι φυλακισμένη.
(λίθο με λίθο θα χτίσω της μοναξιάς τα τείχη μου
του ίδιου μου του εαυτού θά᾽μαι φυλακισμένη.)
Ποσο ωραίο.!! Ειναι σαν μια εξομολόγηση απευθυνόμενη στον εξομολόγο εαυτό σου...!!!Ευχαριστώ για το σχόλιό σου στο πρωινο μου...ξεσπασμα..
Καλές γιορτες με υγεια .Φιλια.
ΝεφΕλλη
