| |
| | Σινα Και Σολωνοσ Γωνια |  | | |
ΣΙΝΑ ΚΑΙ ΣΟΛΩΝΟΣ ΓΩΝΙΑ
Ήθελε πολύ να δραπετεύσει, καθόταν πάντα χαμηλά στο πλατύσκαλο κάποιας πόρτας και χάζευε τους περαστικούς που βιαστικά περνάγανε με σκυμμένο το κεφάλι και τα χεριά τους μανταλωμένα στη τσάντα που κρεμόταν σχεδόν αλυσοδεμένη γύρο τους. Έχει συνηθίσει να τον προσπερνούν χωρίς καμία απολύτως σημασία ,άλλωστε είναι σχεδόν βεβαιώ ότι όλο και κάτι θα περισσέψει για να βάλει στο στόμα του , πάλι ευγνώμων είναι σε όλους αυτούς και ας μην τον ξέρουν .
Τις καθημερινές ο θόρυβος τον ξυπνάει βίαια και είναι φορές που έρχεται να τον αντικαταστήσει η μάνικα του δήμου που θέλει να ξεπλύνει τον δρόμο , τα σαββατοκύριακα είναι διαφορετικά, λίγο καλύτερα το Σάββατο και πολύ καλύτερα την Κυριακή , είναι η μέρα ύπνου για όλους κάτω από την στέγη του Θεού είναι η τιμητική Του μέρα .
Το κουλούρι είναι το πρώτο γεύμα του αλλά πρέπει πρώτα να κάνει μια συμφωνία με τα περιστέρια που είναι πολύ ανταγωνιστικά σε αυτό το θέμα. Μετά μια βόλτα στο πλακόστρωτο της πόλις μια μικρή στάση να χαιρετίσει τους φίλους του στην πυκνή πλατεία, με προσοχή πάντα να μην λερωθεί και στη συνέχεια το κυνήγι του γεύματος αυτή η άγνοια του¨ τι θα φάμε σήμερα¨ δείχνει να τον συνεπάρει δεν ξέρει ποτέ πόσο τυχερός μπορεί να σταθεί.
Πάντα όμως υπάρχει και η εναλλακτική λύσει που σπανίως εφαρμόζει στο πρόγραμμα του φαίνετε πως η τεράστια ουρά για ένα μικρό πλαστικό μπολάκι με χλιαρό μείγμα από οτιδήποτε μέσα δεν είναι και τόσο ασφαλή, προτιμάει ότι πιο φρέσκο και λιγότερο δαγκωμένο για αυτόν, προσέχει την διατροφή του θέλει πάντα να ξέρει τι τρώει και ας μην ξέρει από ποιόν..
Είναι πάλι και εκείνες οι μέρες που τον δυσκολεύουν πολύ, αφήνουν πίσω τους την αίσθηση της υγρασίας και την μυρωδιά της μούχλας σε ότι σέρνει μαζί του αλλά και πάλι είναι κάτι που μπορεί να συνηθίσεις με τον καιρό και να μην το θεωρεί τιμωρία για τα λάθη του παρελθόντος.
Αυτό που τον κάνει πραγματικά να τρέμει και δεν συνηθίζετε ποτέ είναι η μάσκα της συμπόνιας από την πολιτεία που θέλει να του επιβάλει τι είναι καλύτερο για αυτόν χωρίς να φαντάζετε τις συνέπειες από τους άγραφους νόμους και φυσικά αγνοείτε το δικαίωμα της δημοκρατίας που έχει σαν ελεύθερος πολίτης .
Ενδιαφέρον που δυσκολεύετε να πιστέψει αφού δεν έχει λόγο σε αυτό ο ίδιος αλλά όλοι οι άλλοι, πάντα τον κάνει να αναρωτιέται τι είναι αυτό που χαλάει το οπτικό τους πεδίο και τον καταδιώκουν κρυμμένοι πίσω από την φιλανθρωπία τους αφού ποτέ δεν περιλαμβάνετε σε αυτό, ποτέ κανένα βλέμμα δεν τον κάλυψε ακόμα και αυτοί που πλησίασαν για να αφήσουν κάτι που τους περίσσευε ακόμα και εκείνοι δεν κοιτάνε τα μάτια του που τους λένε ευχαριστώ .
Πόσο δύσκολο τελικά είναι να αντιμετωπίσεις την αλήθεια του άλλου γιατί πάντα να θες να πιστεύεις ότι χωρεί στο δικό σου νου, είναι πραγματικά ευτυχισμένος κάποιος γιατί τον βλέπεις να γελάει και να έχει τα πάντα, τι θα έπρεπε να ισχύει για αυτόν που δεν γελάει και δεν έχει τίποτα.
Τι είναι χειρότερο τελικά να σου παίρνουν το σπίτι σου και να σε πετάν στο δρόμο η να σε πετάνε και από τον δρόμο.
Δύσκολο πολύ να το καταλάβεις αν δεν έχεις σταθεί στην ίδια γωνία επί ώρες να χαζεύεις την απέραντη αυλή του παλατιού σου.
Πόσο όμορφα δείχνουν τα πάντα γύρο σου αν τα δεις δικά σου αν περιφέρεσαι στο δημόσιο χώρο σαν σπίτι σου νιώθεις ότι είσαι ο κρυφός μεγιστάνας της πόλης , όσο περισσότερος κόσμος τόσο περισσότεροι υπήκοοι να σε τρέφουν, να σε πηγαίνουν όπου θες, να κάνουν χώρο για να κάτσεις.
Ανοίγεις τα χέρια και στρέφεις το κεφάλι προς τον ουρανό ο ήλιος σου καρφώνει τα μάτια και βγάζεις μια απρόσωπη κραυγή είσαι εσύ, ο ποιό προνομιούχος άνθρωπος σε αυτή την πόλη και δεν κινδυνεύεις από κανέναν να σου πάρει αυτή την θέση..
Είναι το ταξίδι που ήθελε τόσο να κάνει που σχεδίαζε σε όλη του την ζωή, όχι το επιφανειακό μέρος του αλλά την ουσία. Αυτή η ξεγνοιασιά το να μην έχεις ανάγκη να αποδείξεις τίποτα σε κανέναν το να μην είσαι υπεύθυνος για κανέναν το να μην υπολογίζεις κανέναν .Να μην είσαι υποχρεωμένος να είσαι στην ώρα σου πουθενά αλλά να είσαι όποτε θες όπου θες όσο εσύ θες. Είναι αυτό που πραγματικά θα έπρεπε να λέγετε ταξίδι αναψυχής το να μην ανησυχείς για κανέναν ούτε καν για τον ίδιο σου τον εαυτό.
Άραγε είχε νιώσει τόσο ελεύθερος και ξέγνοιαστος μέχρι τότε.
Όπως κάθε τι στη ζωή έχει τις δυο πλευρές του, η μια είναι η λεία γυαλιστερή επιφάνεια που γυαλίζει μες στα μάτια του σαν ένα φρεσκοκομμένο κέρμα και η άλλη είναι αυτή η θαμπή και τραχιά που σαν γυαλόχαρτο μπορεί να ματώσει ότι την αγγίξει.
Έτσι κάθε μέρα που ξημερώνει πρέπει να επιλέξει σε ποια πλευρά θέλει να περάσει την ημέρα του, σε αυτή που μπορούν να την δουν όλοι η σε αυτήν που μπορεί να την δει μόνο αυτός και να την εξυψώσει όσο μπορεί να αντέξει η ψυχή του.
Ο χρόνος έχει πάρει άλλο νόημα πια ,από την στιγμή που απελευθέρωσε την σκέψη του έπαψε να κυλά όπως άλλοτε, πλέων δεν είναι χρήμα δεν είναι γιατρός δεν είναι σχετικός δεν είναι τίποτα παραπάνω από φως ή σκοτάδι και από ζέστη ή κρύο .Έχουν πια απλοποιηθεί όλα μες στα μάτια του τίποτα δεν μπορεί να φανεί άγνωστο πια είναι αυτό που όλοι μας κοιτάμε αλλά λίγοι βλέπουν.
Οι γιορτές κάθε χρόνο είναι και πιο όμορφες τα περισσότερα στολίδια και τις περισσότερες μυρωδιές της έχει αυτός στο σπίτι του ,η μουσική δεν σταματά να παίζει και όλος ο γνωστός κόσμος πηγαινοέρχεται τώρα με δώρα στα χέρια. Άμα είναι μαθημένος να συλλέγει όλες αυτές τις εικόνες όπως πρέπει τότε νιώθει όλη την οικογένεια του να περιφέρετε στο σπίτι του όλη την ώρα και ας μην του μιλάει κανείς μέχρι να κλείσει τα μάτια και να πάει να κάτσει και αυτός στο μεγάλο τραπέζι κοντά τους .Το πρωί μαζί με τις πρώτες ακτίνες του ήλιοι μπορεί να ξυπνήσει χορτάτος και γεμάτος ικανοποίηση από όλη αυτή την ξέφρενη γιορτή και το καλύτερο είναι πως δεν έχει το άγχος να ταχτοποιήσει το σπίτι του και να μαζέψει τα απομεινάρια της .
Όλα κυλάν όπως πρέπει και είναι ακόμα εκεί που σχεδόν μια ζωή απόφευγε να είναι ,άμα του δινόταν η ευκαιρία να επιστρέψει τι θα σκαφτόταν άραγε, πως θα αντιδρούσε, σε πόσο μεγάλο δίλλημα θα έμπαινε, πως μπορείς να αποχωριστής όλα αυτά που έκτισες από το μηδέν και συνήθισες να κάνεις , το μέτρο σύγκρισης έχει αλλάξει, δεν είναι πια αυτό που ήξερες .
Μια επιστροφή στην καθημερινότητα που τον οδήγησε στο σημείο ακριβός αυτό που βρίσκετε τώρα τι νόημα θα είχε , τι θα ήταν αυτό που θα αποζημίωνε την ελευθερία του μυαλού του και θα δικαίωνε την φαντασία του.
Είναι και αυτή η ανάγκη πάντα που τον κάνει να νοσταλγεί τις εποχές αυτές, έναν πιο προσωπικό χώρο και μια πιο τρυφερή συντροφιά από εκείνη του γέρου φύλακα που τον έχει κοντά του τα τελευταία δεκατέσσερα χρόνια , από κουτάβι σχεδόν.
Ένα δάκρυ κυλά από το βάρος μιας ανάμνησης , αυτής της πιο δυνατής και καθαρίζει το μάγουλο του σαν να χαράχτηκε πάνω στο πρόσωπο του το όνομα της. Υπάρχει πάντα κάτι να σου υπενθυμίζει ότι ακόμα και στο παλάτι σου δεν μπορείς να τα έχεις όλα σε αυτή την περίεργη ζωή.
Το αεράκι αρχίζει να δυναμώνει μαρτυράει και αυτό με το δικό του τρόπο πως αλλάζει η εποχή , ο ήχος που βγαίνει από τα φύλα της λεύκας του ψιθυρίζει πως πρέπει και αυτός να προετοιμάσει το σπίτι του για το κρύο που θα έρθει, να αποθήκευση τα καλοκαιρινά και να μαζέψει τα χειμωνιάτικα . Όλοι μαζί γνωστοί και φίλοι μοιράζονται ότι υπάρχει διαθέσιμο χωρίς καμία βιασύνη και χωρίς κανένα ανταγωνισμό , κάτι που κάνει όλους τους υπόλοιπους να ντρέπονται όταν τσακώνονται για μια σειρά στο ταμείο κάποιας τράπεζας .
Μια φωνή του τραβάει την προσοχή η χροιά της είναι γνώριμη αλλά και ανησυχητική κάποιος από την προηγούμενη ζωή τον αναγνώρισε και με ύφος έκπληξης ανακατεμένο με συμπόνια τον πλησιάζει. Άφωνος αναρωτιέται τι μπορεί να θέλει και ένας φόβος στο πίσω μέρος του μυαλού του τον κάνει να πιστεύει ότι θα τον απαγάγει όχι για λίτρα αλλά από ζήλεια που έχει αποκτήσει την ελευθερία του ενώ αυτός ακόμα έχει τον χαρτοφύλακα του δεμένο στα χέρια του. Φίλε εσύ είσαι ; Και αμέσως καλύφθηκε να τον αποφύγει , έισαι εσύ βέβαια !! Κρύος ιδρώτας κυλά στο μέτωπο του και αρχίζει διακριτικά να κάνει ότι τον θυμάται . Η απειλή δεν άργησε να έρθει ντυμένη πάντα από συμπόνια και αέρα ευεργέτη . Όχι όχι είμαι μια χαρά μην με βλέπεις εδώ έναν φίλο ήρθα να δω και θα επιστρέψω σπίτι .. εύχεται να πιάσει αυτό το μικρό ψεματάκι και απλά να αποχώρηση με ένα ψεύτικο " χάρηκα".
Χάρηκα λοιπόν και του δίνει με το ζόρι το χέρι του από ευγένεια , συνεχίζει στον δρόμο του και πριν φτάσει στη γωνία για να στρίψει, γυρνάει και τον κοιτάει με απορία και σκουπίζει τα χέρια του με ένα υγρό μαντιλάκι, από αυτά που απομακρύνουν τα μικρόβια .
Ξεφυσάει και με ένα μορφασμό μουρμουρίζοντας ,γλύτωσα.
Ποτέ δεν σβήνουν τα φώτα το βράδυ είναι πάντα αναμμένα και τον προσέχουν όσο έχει κλειστά τα ματιά, κάποια βράδια μπορεί και να διαβάσει το προτιμάει τότε που όλα είναι πιο ήσυχα και πιο μαγικά.
Για όλα αυτά που δεν έζησε και για όλα αυτά που δεν θα ζήση μπορεί να τα φέρει δίπλα του κάθε βράδυ και να τα νιώσει με όλες τις αισθήσεις του αρκεί που είναι ελεύθερος να ταξιδεύει παντού χωρίς διαβατήριο, χωρίς αποσκευές και χωρίς καμία δέσμευση επιστροφής.
Στο απέναντι πεζοδρόμιο ένας καινούργιος γείτονας με τα μάτια θολωμένα παραμιλά σαστισμένος, κρατάει μια πλαστική ιδρωμένη σακούλα με τρόφιμα σαν να έχουν βγει πριν λίγο από το ψυγείο και έχει μια μικρή δερμάτινη τσάντα δεμένη σταυρωτά στην πλάτη του.
Αυτός σαν κάποιον να μου θυμίζει…
Τέλος
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
ΑΜΑΡΥΛΙΣ
21-12-2015 @ 20:23 | Αγαπητη Κατερινα βαθεια ανθρωπινο κι` αληθινο το κειμενο σου, περιγραφει τα πραγματα οπως ακριβως εχουν το σωτηριο ετος 2015, μου θυμησες...καποτε στη Μητροπολεως εδωσα ενα διευρω σ` εναν αστεγο δε το δεχτηκε κι` ειχε μια περηφανεια στα ματια του, δε θα τη ξεχασω ποτε, καλες γιορτες. ::love.:: ::love.:: ::love.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
