| |
[font=Georgia][color=black] Πάνε χρόνια που το είδωλό σου ψάχνω
στο φέγγος της αυγής
στην άμμο της ερήμου και στο κύμα
Σημάδι δεν μου έδωσες ποτέ κι αργοκυλώ
στου νόστου μιας ανάμνησης το ρήγμα
Κι αν το πρόσωπο ρυτίδες αυλακώνει
και τα μάτια μου θολά
ο ήχος της ψυχή σου με τραβά
σε διάσελα κρυμμένα από αιώνες
μοιάζει η μέρα μου στιγμή που προσπερνά
Πάλι η νύχτα απ΄ τα χέρια μου κρεμιέται
να μου κρύβει την αφή
πάνω στα βράχια της ξαπλώνει η σιωπή μου
επτά φεγγάρια ώσπου να΄ρθει η αυγή
καρτέρι με το νου μου οπλισμένο
Μ΄ ένα τραγούδι η θάλασσα κοντά της με καλεί
μηνύματα μου στέλνει με την αύρα
ψάχνεις του κόσμου κρυμμένα μυστικά
στον κόρφο μου να΄ρθείς και ν΄ απαγγείλεις
εκείνο το ποίημα που σου έμαθε η στεριά
Μες τους χάρτες μου σημάδια ανατέλλουν
για νήσους που δεν έμαθα ποτέ
αρχαίοι ψίθυροι κρυφά με ταξιδεύουν
σε μνήματα σε σκάλες και σε υπόγεια
της λήθης να ξεθάψω τους χρησμούς
Μοιάζει η ζωή μου με αστέρευτο πηγάδι
είναι βαθιά για μένα πώς να πιω
είναι η σκάλα μου μικρή και δεν μου φτάνει
όλου του κόσμου το νερό κι εγώ διψώ
μα φτάνει η ώρα μέσα του να πνιγώ [/color][/font]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
