Να κελαηδήσει το πουλί, της Άνοιξης τ' αηδόνι, όπου υμνεί τον έρωτα και σχίζει τον αγέρα ! Για να σταθεί σ' ένα κλαδί, εκεί στη κάμαρά σου
[align=left][B][I]
*~* Αναβοσβήνει ο ουρανός *~*
Σαν το γιατρό η διάγνωση
πιάνοντας τον σφυγμό μου
διαθέτεις κύμα αισθητό
που βλέπεις τον καημό μου
μέσα στο νου μου εισέρχεσαι
μια θέση στην καρδιά μου
και κάνοντας διαλογή
κοιτάς τα εσώψυχα μου.
Την έκφραση στη ποίηση
με τα δικά σου μάτια
ξεχωριστές αναπνοές
κοιτώντας τα κομμάτια
μια λύπη που τα προξενεί
κι εγώ χαρά την κάνω.
Να κελαηδήσει το πουλί
της Άνοιξης τ' αηδόνι
όπου υμνεί τον έρωτα
και σχίζει τον αγέρα !
Για να σταθεί σ' ένα κλαδί
εκεί στη κάμαρά σου.
Ψιθυριστά για να σου πει
πως είσαι η λαχτάρα
ν' αναβοσβήνει ο ουρανός
στα ματοτσίνορα σου
ανάστατα τ' αστέρια του
να σε κοιτούν με πάθος
κι όλη τη νύχτα άγρυπνος
τραγούδι να σφυρίζω.
Που έχει ο πόθος στεναγμό
να 'σουν στην αγκαλιά μου
κι ας μας ζηλέψει η βροχή
που μας χτυπά το τζάμι
έτσι ν' ανθίζει το κλαδί
μέσα στη κάμαρά σου
στου έρωτα την αντοχή
που 'ναι θεός κι αλήτης
να 'ναι γυμνή η αλήθεια μας
και χάδια να ζητάει
το φλογερό το φίλημα
κι λογική χαμένη !
Που έχει τον λόγο η ψυχή
στου έρωτα τ' αμπέλι
για να τρυγώ τις ρόγες του
στους αναστεναγμούς σου
στιγμές να είναι αθάνατες
στο φυσικό τους "κάλλος"
* * Nikos D. Stoforos * *
