Κατοικώ σε κάτι σελίδες λευκές
Πίσω από το συρματόπλεγμα και τα κιγκλιδώματα των δακρύων
Κατοικώ σε μια θλιμμένη μέρα
Που αφουγκράζεται την Παναγιά που ψέλνει
Κατοικώ μες την καρδιά ενός τριαντάφυλλου
Που το μαδά ωραία και του κλέβει χρώματα ο ορίζοντας
Κατοικώ στο ευώνυμο άκρο της ψυχής
Την ώρα που στα κοιμητήρια
Οι μανάδες θρηνούν τα χαμένα παιδιά τους
Κατοικώ στην φωτεινή αναλαμπή του νου
Δεν ζω για κανέναν πόλεμο- ζω
για μια διακαή ελπίδα
Που απλώνει το υποσχετικό φωνήεν της
μες την καρδιά του ποιητή
Ζω για τα απλούστερα πράγματα όλων
Για την ακριτομυθία της ζωής ζω
για την επωδό της άνοιξης
Ταυτόχρονα ο χρόνος με γερνάει και με ξανανιώνει
Είμαι μεσήλικας και είμαι έφηβος που αγαπά
Η κάθε λέξη μαρτυρά την λεβεντιά μου
Είμαι η πλησμονή που πάνω της γίνεται αγώγιμο το θεϊκό
Κατοικώ στο χωράφι που σπέρνεται σκέψη
Κατοικώ στου σίτου το αβρό ξημέρωμα
Ο ήλιος με αποφλοιώνει
Και τα πέλματά μου πατούν
μες τα μπαμπακοσύννεφα του ουρανού
Α ψυχούλα μου καλλικέλαδο κάτι που σου στάλθηκε από μακριά
Πόσες πυθίες μέσα σου έχεις, πόση αλήθεια
Πόση μουσική πόσου μύθου το μπέρδεμα
Ποιο είναι το αναγνωρισμένο σχολείο σου
Επικό φως χαράζει το πλεούμενο ποίημα σου
Καμία κολακεία μην σε βρει κατάστηθα
Εσύ αγαπάς απλούς και ευανάγνωστους ανθρώπους
Η νύχτα κλείνει τον κύκλο της η αυγή χαράζει
πάνω στην αμμουδιά εμβλήματα
Α ψυχούλα μου ο μαχμουρλής άνεμος
Ζορίζει τα αρμυρίκια ως την άλλη ανάγνωση
Κάθισε στην ακρογιαλιά και συλλογίσου
Φώναξε ακατάληπτα στερεώσου
Στο σημείο το ένα απ’ όπου
Η κάθε λέξη αρχινάει
Να δένει ρίζες μες την γη της ποίησης
Α ψυχούλα μου- μες το επάξιο στερεώσου!
