| |
Ξέρω ένα πλάσμα ονείρου που 'χει παραδόξως βρεθεί
σε μια πραγματικότητα επικίνδυνη
και δε θυμάται από που ήρθε ως εδώ
στο νου του υπάρχει μόνο ως συγκεχυμένο όραμα το μέρος εκείνο
όπου θα μπορούσε να ζήσει ευτυχισμένο
Άμοιρο, παράταιρο πλάσμα
Ο ρεαλισμός δεν είναι τίποτε άλλο γι' αυτό
από ένα κακό σκυλί που 'χει ξεχυθεί στο κατόπι του
Είναι ένα πλάσμα που αρνείται την ηλικία του
που τινάζει από πάνω του την πείρα σα μολυσμένη σκόνη
Που βολεύεται μόνο στη σιωπή πια
Γιατί δε μπορεί να μιλήσει αλλιώς παρά με λόγια που ηχούν βαρύγδουπα
Σε φυσιολογικά αυτιά
(Τέτοιες στιγμές θα 'θελε να πει
"Άμα τα λόγια μου σας φαίνονται μεγάλα
τότε τι θα λέγατε αν μπορούσατε να δείτε
τα αισθήματα που κρύβονται πίσω από αυτά;")
Κάποιος σοφός είπε κάποτε ότι την ευτυχία μας τη φτιάχνουμε οι ίδιοι
Το πλάσμα αρπάζεται λοιπόν από αυτή τη σωσίβια φράση
μπας και γλιτώσει από αυτή την άγρια θάλασσα του "έτσι έχουν τα πράγματα"
που για λόγους ακατανόητους κάθε λίγο το βυθίζουν
αυτοί που λένε - και πολλάκις ισχύει - πως το νοιάζονται
Τελευταία όλο κλαίει
Γιατί ο πόνος μεγαλώνει
κι αυτό γιατί δε γίνεται να χάσει τη δύναμή του, ούτε να μεταλλαχτεί σε κάτι άλλο,
κάτι πιο γνωστικό κι αποδεκτό
παρά είναι καταδικασμένο έτσι όπως είναι να ψάχνει τρόπο ύπαρξης
με ένα μόνιμο λαχάνιασμα στο στήθος
τρέχοντας αγχωμένα πάνω-κάτω σ' έναν κόσμο μουντό και λίγο
και καταπίνοντας με κόπο τα παρδαλά του χρώματα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
