| |
Γεννήθηκα ενα πρωί,μια Κυριακή του Σεπτέμβρη
και η ζωή μου άρχισε σε φυλακή να μπαινοβγαίνει
Γελούσαν φίλοι και γνωστοί και εγώ ένα μωράκι
που έκανε την κούνια του, ασάλευτο καράβι
Που χρόνια το ετοίμαζα, ταξίδι να σαλπάρει
τους πειρατές θα κέρδιζα, με μια μόνο μάχη
και κάθε μέρα θα παίζα, αλλιώτικη ιστορία
πότε θα είμουν ο ταρζάν και πότε θα μουν τσίτα
Και το παιδί μεγάλωσε και έγινε αγόρι
μα το μυαλό του έμεινε, σε εκείνο το παπόρι
που κάποια νύχτα γνώρισε, σε μακρυνό λιμάνι
μια όμορφη πριγκήπισσα,των αστεριών φεγγάρι
Που του χε μάθει ένα απλό,πράγμα να θυμάται
ποτέ του να μην πίστευε,ποτέ να μην λυπάται
τα μάτια που θα κλάψουνε, για χάρη της αγάπης
αυτά θα σε πληγώσουνε,πρωτού να τα ξεχάσεις
Και κράτησα την συμβουλή, Αμήν στην προσευχή μου
κι οι έρωτες κρυφτήκανε, βαθιά μες την ψυχή μου
ώσπου ένα βράδυ ξάφνικα, ήρθε μες τ'ονειρό μου
εκείνη που μου έμαθε, να αγαπώ τον εαυτό μου
Ήρθε και με φίλησε, κλεφτά στο μαγουλό μου
σαν του Ιούδα το φιλί, σαν να τανε δικό μου
και τότε χαμογέλασε, το νόημα είχα πιάσει
πως η αγάπη δεν ξεχνά, αν η καρδιά σου δεν την χάσει..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
