| |
Μια υπέροχη μουσική χαιδέυει το μυαλό μου
είναι οι σταγόνες της βροχής με μανία που χτυπούν
τα γεραμένα παράθυρα
Νομίζεις ώρες-ώρες πώς θέλουνε να σπάσουν
τα παγωμένα τσιμέντα και να χαθούν στο χώμα
Μήπως και ξυπνήσουν τους αιώνιους σπόρους
των λουλουδιών του κήπου της Εδέμ
Μα το νερό δεν φτάνει εσύ για να μπορέσεις
απ'τα αισθήματα σου να καθαρίσεις
Το μόνο που σου δίνει είναι η μελαγχολία
που γεννιέται στην ψυχή σου όταν σβήνει
το ουράνιο τόξο μετά την μπόρα
Νόμος ειν'της φύσης για μικρότητα του νου?
Και πάντα ο εαυτός σου προσπαθεί να σε πληγώσει
Ξυπνάει εικόνες λέξεις κι αναμνήσεις
και όνειρα που κλειστήκαν σε αρχαίαους ναούς
με ύμνους και δεήσεις σε έρωτες θεούς
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
