| |
Δε με όρισε
η αυγή των τελευταίων απαντοχών
καμιά συνάντηση ήλιων
δε σαγήνεψε το κορμί μου
τίποτα από τα υψηλά ιδανικά
δεν άγγιξαν το μυαλό μου
δε με έκαναν ποτέ
άνθρωπο της διανόησης
οι γνώσεις που απέκτησα
τα απογεύματα της Κυριακής,
όταν η αγωνία της νέας εβδομάδας
άναβε ενώ έσβηνε η μέρα
και με τύλιγε ενώ λυνόταν με απλότητα
η τελευταία και ευλύγιστη ώρα του ήλιου.
Στεκόμουν πάντα τελευταίος και στην άκρη,
απόμακρος από τους δικούς μου
και προσπαθούσα να αφουγκραστώ τη ζωή
μέσα από τους ήχους που ανάδυε
η νεκρική σιγή των ανθρώπων.
Δεν κατανόησα ποτέ το θαύμα που λεν
γιατί δεν έμαθα να μιλώ
τη μαρμάρινη γλώσσα τους.
Το γαλάζιο φως του λυτρωμού
είναι πιο ισχυρό από την οργή των ανθρώπων
που δημιουργούν απογόνους
για να καλύψουν τη γύμνια των αναγκών τους.
Δεν είμαι άνθρωπος της διανόησης
είμαι πλασμένος από σπαραγμό γι' αγάπη
όχι ν' αγαπηθώ εγώ
αλλά ν' αγαπηθούν οι υπόλοιποι μεταξύ τους.
Τα απογεύματα της Κυριακής τελειώνουν
αλλά η καινούργια βδομάδα που ξεκινά
θα φέρει μαζί της
άλλο ένα απόγευμα.
Έτσι γίνεται πάντα. Έτσι θα γίνεται για πάντα.
Ωστόσο εγώ δεν είμαι άνθρωπος της διανόησης.
Είμαι αυτός που στέκεται
στην τελευταία στιγμή της αιωνιότητάς σου.
ʼκης Παρισιάδης
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
