| |
Kι εκεί που όλοι έβλεπαν μια φλογερή αστραπή να σχίζει στα δυο την καταχνιά
Εκείνη είδε απλά ένα μικρό αγόρι που έκλαιγε
Κάτω απ’ τη βροχή
Σ’ αγαπώ, του είπε
Και του φάνηκε πολύ
Και του φάνηκε βαρύ
Μα στ’ αλήθεια βαρύγδουπο θα ήταν
Αν προσέθετε στη συνέχεια το «για πάντα»
Αυτό όμως δε θα μπορούσε ποτέ της να το κάνει
Όχι, αυτό δε θα ‘ταν ποτέ σίγουρο
Οποιαδήποτε μέρα θα μπορούσε να πάψει να τον αγαπά
Και τότε κανένα καλόπιασμα, κανένας φόβος, καμιά απειλή
Δε θα μπορούσε να την κρατήσει κοντά του
Έμοιαζαν οι δυο τους πολύ
Με τη διαφορά πως εκείνη ήταν λίγο πιο δυνατή
Γιατί μπορούσε, μέσα στο όμοιο χάος που στροβιλίζονταν
Να πιστεύει
Ακόμα
Στο Ακατόρθωτο
Εκείνος
Είχε κι αυτός μια αστείρευτη δύναμη
Να κρατιέται με νύχια και με δόντια μακριά της
Να πιάνεται απ’ όπου αλλού μπορούσε
Από άλλα χέρια, από άλλα στήθη
Μέσα του το γνώριζε καλά όμως
Πως εκείνη, μόνο εκείνη και καμιά άλλη
Ήταν αυτή που θα τον περίμενε στο τέρμα
τούτης της άγριας, παρανοϊκά ευφρόσυνης διαδρομής του
Κι αυτό τον ανακούφιζε κάπως
Μα παράλληλα τον φόβιζε ακόμα περισσότερο
Γιατί ένα τέρμα είναι κάτι επίσης το τρομερό
Να, κάτι σαν ένα «σ’ αγαπώ»
Χωρίς ένα «για πάντα» στο πλάι του
…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
