Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
132760 Τραγούδια, 271256 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Εις τάξιν απάρσεως
 Από το: Διαφωνία γιά τον ήλιο κάποιου Ιούνη. .Θερμή καλησπέρα.
 
‘Εις τάξιν απάρσεως’.

Όλα είν’εδώ ακόμα…
Το φόρεμά της πάνω στην καρέκλα,
το λευκό γιασεμί στο μπαλκόνι,
το κοτσύφι στον κήπο,
το ηλιόχαρο σύννεφο…
κι’ο καημός των περαστικών υπνοβατών
του ονείρου μου στο γέρμα της μέρας..

Χτύπος κανείς στην πόρτα..
Όμως, την ανεμόσκαλα του καιρού
ανεβαίνοντας,κάποιος πάλι, φαίνεται,
από την βαθειά της νύχτας στέρνα να’ρθε,
γιατί, εκτός από τα κάλαντα των παιδιών
και το άλικο των αλεξανδρινών,
κι’η θάλασσα σαλπίζει νικητήρια..
σαν τον άγγελο που είδα
στου παραδείσου το χρυσοκύανο ποτάμι,
όχι αυτού που λένε, αλλά του άλλου,
και που στην διάρκεια μιάς αστραπής
ξαναγεννιέσαι και της αγάπης
σου καταμετρώνται τ’ανεξόφλητα..

Πότε, στις κατακόμβες του νού μου,
άρχισα να θημωνιάζω το φως.. δεν θυμάμαι..
όμως θα πρέπει νά’ταν μετά
από το που ήρθε εκείνος ο ξενητεμένος άνεμος
κι’άκουσα τα δέντρα του κήπου
να τον ρωτούν για τα περσινά τους φύλλα..
κι΄ύστερα από το που γύρισα το βλέμμα,
πίσω στον δρόμο που πήρα,
στην θάλασσα των στιγμών μου
να αναμετρήσω το στίγμα μου,
φανάρια τριγωνίζοντας που ακόμα δεν είχε σβήσει η βροχή…

Όλα είναι ακόμα εδώ…
Το φλισκούνι, η μέντα,
η Μυρτώ κι’η Ελένη,
τα παληά βιβλία κι’οι μουσικές,
οι αγάπες, η διαφωνία μου
με τον ήλιο κάποιου Ιούνη…κι’η παράξενη αίσθηση
πως εγώ φεύγω..

Κάποια γιορτή πρέπει νά’ναι σήμερα
τ’ουρανού,
γιατί βεγγαλικά άστρων
πάνω απ’την εκστατική θάλασσα
το νότιο καταυγάζουν σκοτάδι
και το πλοίο των νέων,
χωρίς εμένα, πανηγυριωτών ,
απομακρύνεται..
με τους ναύτες του ‘εις τάξιν απάρσεως’..-





 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 18
      Στα αγαπημένα: 6
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Φιλοσοφικά,Αναμνήσεις & Βιώματα
      Ομάδα
      Ελεύθερος στίχος - Ποίηση
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

Σαν νερό ήρθα'δώ, σαν αέρας θα φύγω...
 
**Ηώς**
15-01-2016 @ 15:00
να θημωνιάζω το φως....ένα θαύμα Μιχάλη!!!!!!

Όλα είναι ακόμα εδώ…
Το φλισκούνι, η μέντα,
η Μυρτώ κι’η Ελένη,
τα παληά βιβλία κι’οι μουσικές,
οι αγάπες, η διαφωνία μου
με τον ήλιο κάποιου Ιούνη…κι’η παράξενη αίσθηση
πως εγώ φεύγω..κι εσύ είσαι εδώ να μας ταξιδεύεις με τη δική σου μουσικότητα των λέξεων και των νοημάτων!!!!!! ::theos.:: ::theos.:: ::love.::
ΒΥΡΩΝ
15-01-2016 @ 15:20
Πότε, στις κατακόμβες του νού μου,
άρχισα να θημωνιάζω το φως.. δεν θυμάμαι..
όμως θα πρέπει νά’ταν μετά
από το που ήρθε εκείνος ο ξενητεμένος άνεμος
κι’άκουσα τα δέντρα του κήπου
να τον ρωτούν για τα περσινά τους φύλλα..
::theos.:: ::rock.:: ::theos.::
ΛΥΔΙΑ_Θ
15-01-2016 @ 15:39
::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
rania.foka@yahoo.co.uk
15-01-2016 @ 16:29
::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
mipezia
15-01-2016 @ 17:58
::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
smaragdenia
15-01-2016 @ 19:39
ΥΠΕΡΟΧΟ!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΓΕΜΑΤΟ ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑΣ

ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ ::up.:: ::up.:: ::up.::
Κώστας 1959
15-01-2016 @ 21:02
Καλησπέρα.
...Όλα είν’εδώ ακόμα…
Το φόρεμά της πάνω στην καρέκλα,
το λευκό γιασεμί στο μπαλκόνι,
το κοτσύφι στον κήπο,
το ηλιόχαρο σύννεφο…
κι’ο καημός των περαστικών υπνοβατών
του ονείρου μου στο γέρμα της μέρας...
Θαυμάσιο !!! Γεμάτο λυρισμό !!!
::up.:: ::theos.:: ::up.::
φραγκοσυριανος
15-01-2016 @ 21:26

Χτύπος κανείς στην πόρτα..
Όμως, την ανεμόσκαλα του καιρού
ανεβαίνοντας,κάποιος πάλι, φαίνεται,
από την βαθειά της νύχτας στέρνα να’ρθε,
γιατί, εκτός από τα κάλαντα των παιδιών
και το άλικο των αλεξανδρινών,
κι’η θάλασσα σαλπίζει νικητήρια..
σαν τον άγγελο που είδα
στου παραδείσου το χρυσοκύανο ποτάμι,
όχι αυτού που λένε, αλλά του άλλου,
και που στην διάρκεια μιάς αστραπής
ξαναγεννιέσαι και της αγάπης
σου καταμετρώνται τ’ανεξόφλητα..

Πότε, στις κατακόμβες του νού μου,
άρχισα να θημωνιάζω το φως.. δεν θυμάμαι..
όμως θα πρέπει νά’ταν μετά
από το που ήρθε εκείνος ο ξενητεμένος άνεμος
κι’άκουσα τα δέντρα του κήπου
να τον ρωτούν για τα περσινά τους φύλλα..
ριγώντας στον σπαραγμό της σιωπής του…
κι΄΄υστερα από το που γύρισα το βλέμμα,
πίσω στον δρόμο που πήρα,
στην θάλασσα των στιγμών μου
να αναμετρήσω το στίγμα μου,
φανάρια τριγωνίζοντας που ακόμα δεν είχε σβήσει η βροχή… ::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
ΑΜΑΡΥΛΙΣ
15-01-2016 @ 21:45
Οντως λυρικο και θεσπεσιο με καθηλωσε, καλο βραδυ. ::love.:: ::love.:: ::love.::
iokasth
15-01-2016 @ 23:56
Και μενα.! Καταπληκτικό !!!!!!
ΝεφΕλλη

ακριτας
16-01-2016 @ 00:51
Έμεινα έκπληκτος!!!
Απορώ μάλιστα πως μου πηρε τόσο καιρό για να αξιωθώ
(ειλικρινά το λέω) να έρθω σε επαφή με όλων αυτόν τον τεράστιο εννοιολογικό
πλούτο των ποιημάτων σας.

Ειλικρινα σας εύχομαι να ειστε πάντα καλά
και να μας χαρίζεται ετσι απλόχερα
την λάμψη από το φως της ψυχή σας....

Καλό σας βράδυ....
oneiropola
16-01-2016 @ 08:38
::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
john_karaha
16-01-2016 @ 22:30
Οι εικόνες του αντλούνται από το περιβάλον και φανερώνουν τη θέληση
για το καλύτερο που θα έρθει.
Παπαθεοφάνου Αθηνά
17-01-2016 @ 23:15
::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
ταπεινος ναρκισσος
22-01-2016 @ 10:37
Μια καλλίπνευστη ευεργετημένη ένώση συναισθημάτων
επουρανιών και ονειρικών, συμπορεύεται μέσα στο
δροσοστάλαγμα της ομορφοσύνης των συλλογισμών σου ! ! !
Κων/νος Ντζ
20-03-2016 @ 19:14
::4076.::::4076.::::4076.::
ΛΥΔΙΑ_Θ
12-01-2018 @ 21:03
::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
ακριτας
12-01-2018 @ 22:03
Πανέμορφο!!!! ::theos.:: ::theos.:: ::theos.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο