| |
Κρύβει το βλέμμα
πίσω από πεσμένα φύλλα
κι η βροχή στάζει το ψέμα
η αλήθεια βασανίζει το χώμα
κάτω απ' τις Φτέρες και τα Ζουμπούλια.
Μυρίζει σάπιο Πορτοκάλι, φρεσκοστημένο.
Μυρίζει Γιασεμί κι απόβλητα.
Ένα ποτάμι γεμάτο νεκρά Νούφαρα
και ψάρια...
Όσο χαιδεύει τα πράγματα
τόσο αυτά ζωντανεύουν
κυλάνε μέσα σε τοπία από σκουπίδια
σβήνουν μέσα σε πλαστικές σακούλες,
αγάπη μου
και τίποτα δεν δείχνει ικανό
να το μετριάσει.
Χαιδεύει, παραμορφώνει τα πρόσωπά μας
δες!
Δεν έχει ανάγκη τον ήλιο.
Υπάρχει όσο υπάρχουμε.
Κρύβεται στην σκιά
εκεί
κάτω απ' την καρδιά
κι ανάμεσα στο νου.
Τόσο βαθιά που να μην μπορείς
παρά μόνο να το νιώθεις...
και ξέρεις πως πονά...
μα το αγαπάς όπως κι εγώ.
Περίεργο...
ό,τι αγαπάμε να πονά...
Μα το ημίφως δεν έχει ανάγκη φως...
μόνο σκοτάδι...
Δεν αγαπά.
Αγαπιέται.
Από ανθρώπους – ποντίκια σαν εμάς.
Πονάς;
Ησύχασε...
Μόλις σταματήσει η βροχή
θα βγει ο Ήλιος.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
