| |
Ονείρατα ερωτικά πια εγώ δεν βλέπω
Μονάχα ακούω κύματα τις νύχτες τις θολές
Στα ερωτικά σκιρτήματα από τις κόρες τις μικρές
Εγώ συγκίνηση καμία δεν έχω.
Σκόρπισαν στον άνεμο τα ξανθά μαλλιά μου
Το πρόσωπο μου μοιάζει πια χαρακωμένο
Το σώμα μου σφικτά αλυσοδεμένο
Μια σκοτεινιά έχει τυλίξει την ματιά μου
Έτσι είναι η ζωή , σαν Καλυψώ, όμορφη μα ψεύτρα
Σε παίρνει μαζί της δύναμη γεμάτο
Δίνει υπόσχεση αθανασίας, μα ύστερα σε σωριάζει κάτω
Και σε σκεπάζει με μια μαύρη πέτρα.
Τώρα καθώς οδοιπορώ των γηρατειών το δρόμο
Το χέρι σαν κολόνα το κεφάλι μου στηρίζει
κοιτάζοντας στο άπειρο η ματιά και όλο δακρύζει
μοιάζει ετούτη η στιγμή με ολόκληρης ζωής το χρόνο.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
