| |
Στον φίλο μου Χριστόφορο Παπαχαραλάμπους.
Από ένστικτο αφυπνισμένος,
κουλουριασμένος σαν ελατήριο
μες την παλάμη του σκοταδιού
το κοίλο φεγγάρι είδα
που έπαιζε
πάνω στις καλαμιές
φλογέρες κι άλλα όμορφα πάθη·
Α νέφη θεόσταλτα, κυνικά που ασχημονείτε-
κρύψτε με μες τα φτερά σας- κουμαντάρω
μια αθωότητα που διατρανώνει
άνθη ηθικά που μοσχοβολούν
μες τον αφρόντιστο κήπο..
Ας προσέξουν οι βοσκοί του ουρανού τούτη την λύπη μου
που ντύνεται μελαγχολική αστεριών σκόνη και στέλνουν το μήνυμα
που ακολουθεί την δική σου καρδιά
που απόψε μου λείπει..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
