| |
Πύλες
πολύχρωμες
απ' την οσμή των λουλουδιών
γέρνουν μπρος τα πόδια μου
τα ροδοπέταλά τους
με προσκαλούν
να χωρέσω μια στιγμούλα
μέσα τους
να δω την ομορφιά τους.
Περπατώ
δε βλέπω όμως καθαρά
σύννεφα καλύπτουν
τα μάτια μου
μα μια αίσθηση με καταβάλει
μια αίσθηση γνώριμη
όσο καμιά.
Ο κήπος μυρίζει άνοιξη
και τα πουλιά γύρω κελαηδούν
μ' ένα σκοπό παράξενο
δεν είναι αθώο το τραγούδι τους
μα καίγεται στις φλόγες
κάποιου πάθους που δεν είναι μακριά.
Ανοίγει η πόρτα
κι η σκάλα μπρος μου μοιάζει ατελείωτη
μα τη διαβαίνω δίχως αναστεναγμό
και μπαίνω σ' ένα δωμάτιο
σκοτεινό
που του λείπει η ζεστασιά
ξεθώριασε στο χρόνο
ένα φως μονάχα ανοιχτό
τα μάτια σου.
Ξαφνικά νιώθω γυμνή
όπως με γέννησε η μάνα μου
γυμνή ψυχή τε και σώματι
σαν να μη με λάβωσε ποτέ η κακία
και η πίκρα
όπως την πρώτη στιγμή μου σ' αυτό
τον κόσμο.
Νιώθω δυο χέρια αντρικά σαν φλόγες
να με τυλίγουν
κι εγώ να μη φοβάμαι τις στάχτες
μα να δίνομαι σ' αυτά
ελπίζοντας στη σωτηρία.
Δε θα ξεχάσω ποτέ τη γραμμή των χειλιών σου
στο δέρμα μου
σαν μια πυξίδα που πάντα δείχνει
το δρόμο της καρδιάς
ούτε την ανάσα σου που εμπότισε
ως τα μύχια την ύπαρξή μου
ούτε το πως μου δόθηκες
πληγωμένα , φοβισμένα
σαν να 'μουν ο μόνος λόγος
για τα χρυσά σου μαλλιά
που έπεφταν με ορμή πάνω μου.
Την ξέρω την αγάπη σου
τα σωθικά σου τρώει
και η νύχτα είναι το μοναδικό σου
σπίτι
χάνεσαι μέσα της
ψάχνοντας τ' άρωμά μου στα σεντόνια
να παρηγοριέσαι
γιατί η καρδιά σου ξέρει
πως δεν θ' αγαπηθείς ποτέ ξανά
μ' αυτόν τον τρόπο.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
