| |
Μέσα στη μεγάλη μοναξιά, σε νιώθω
Όπως ο αέρας που φυσά, σε νιώθω
Όπως το φεγγάρι που αγκαλιάζει τ' αστρα
Τα χέρια μου ανοίγω, πύλες απο κάστρα.
Μέσα στης νυχτιάς τη μοναξιά, αντέχω
Κι αν τα μάτια μου κρατώ κλειστά, αντέχω
Να σε φυλακίζω μες τα όνειρα μου
μιας κι ελεύθερη είσαι μέσα στην καρδιά μου.
Μέσα στη μεγάλη μοναξιά, που μοιάζει
μία λίμνη μ'ηρεμα νερά, κι αλλάζει
όταν στο μυαλό σε φέρνω κάθε βράδυ
κύμα το νερό της λίμνης, με τρομάζει
Μέσα στης νυχτιάς τη μοναξιά, το ξέρω
η θύμησή σου πως με ξεγελά, το ξέρω
Και πιστεύω στο πρωί που ξημερώνει
πως ξυπνώ σ' όνειρο όπου δεν νυχτώνει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
