| |
Άκου με φωνή, που κατοικείς μεσ’ τα κεφάλια των χαμένων,
άκου με και πες, πως καις το αύριο των τελείως ξοφλημένων;
δώσε δυο στιγμές, τα μάτια ανοίγω στον αέρα τις πετάω,
δώσε δυο στιγμές, μόνο σ ‘ αγάπες τη ζωή μου σπαταλάω,
φίλα με ζωή, με του Ιούδα το φιλί το ξεχασμένο,
φίλα με κι εσύ, στην αγκαλιά σου με κρατάς φυλακισμένο,
πνίγομαι στο φως και το σκοτάδι κυνηγάω για να ματώσω,
φαίνομαι μικρός, μα οι σκιές με βοηθούν να μεγαλώσω.
Έφτασε η στιγμή μεσ’ το κενό που μου ‘χεις δώσει να πηδήξω,
έφτασε η στιγμή, μεσ’ τα τραγούδια που με καίνε να ξεψυχήσω,
όνειρα φωτιά, κι αν κάνω λάθος την αλήθεια δεν θα ψάξω,
μες την παγωνιά από τις στάχτες την φωτιά δεν θα ανάψω,
έφυγα νωρίς, απ’ το κορμί μου το μυαλό μου ξεχασμένο
ίσως να με βρεις… θα ‘μαι στο λόφο απ’ το χώμα σκεπασμένος
άδεια η ψυχή, κενό το βλέμμα και οι λέξεις ξεψυχήσαν,
σε έδιωξε η ζωή, να μη ξυπνήσεις, πάλι έτσι σε αφήσαν
όποιος κι αν σε δει, εύχεσαι τίποτα από σένα μη κοιτάξει
πάει η αντοχή και τη ζωή φοβάσαι μη κατασπαράξει
τα συναισθήματα δεν θέλεις να τα νιώσεις
ψυχή, καρδιά, μυαλό δεν θέλεις να πληγώσεις
και την κρατάς κλειστή την έρημη καρδιά σου
να πληγωθεί ξανά δεν θέλει απ’ τα όνειρά σου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
