| |
Έρχονται κάποιες στιγμές,
αναπάντεχα,δίχως μία,
μία προειδοποίηση...Φευ!
Θες να κλειστείς μέσα σου,
αλλά νιώθεις σαν λιοντάρι
μες στο κλουβί κλεισμένο.
Όταν σε ρωτούν πώς νιώθεις,
δεν μπορείς κάτι να πεις
συγκεκριμένο,μια λέξη.
Νεύρα,θυμός,οργή,λύπη.
Λύπη...για ό,τι δεν τόλμησες
και δεν τολμάς να κάνεις.
Και ο χρόνος περνά...περνά.
Και τα όρια στενεύουν.
Βρίσκεις κάπου να σταθείς,
κάτι όμως το πρόσκαιρο
χωρίς σιγουριά θα είναι.
Και ξαφνικά,γυρνάς πίσω.
Αναρωτιέμαι:"Φεύγω,πάω...
Πισωγυρίσματα κάνω.
Αυτό το πράγμα,συνέχεια.
Και γιατί;Για να πω τάχα
ότι έχει σημασία
αυτό που λένε πορεία.
Πορεία ζωής ανούσια.
Χωρίς ενοχές,μα" θέλω".
"Θέλω" που δεν τα κυνηγώ,
δεν τολμώ να κυνηγήσω.
Με πνίγουν τα "αν",τα "μήπως"
και τελικά ένα "γιατί".
Έρχεσαι παντού με μένα
και δεν μ' αφήνεις,ανάθεμα...
Πώς να σε βγάλω,κατάρα...
Δίνω μάχη με δισταγμούς,
αποτέλεσμα κανένα.
Τους νικάω,μα για λίγο".
Η καθημερινότητα,
φάρμακο μπορεί να είναι
για να ξεχάσεις βάσανα
που 'χεις στην ψυχή βαλμένα.
Αλλά τελικά απορείς:
Για πόσο ακόμα θα 'ναι;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
