| |
Λέξεις σαλπάρουν στο μυαλό,
στη μνήμη, στη φαντασία,
στο ασυνείδητο, στο όνειρο αρμενίζουν.
Σκέψεις, εικόνες, συνειρμούς,
ξεθάβουν και θεριεύουν.
Μια σπίθα μόνο αρκεί,
μια μόνη λέξη,
η ανάμνηση να ανασυρθεί,
το παραμύθι ν' αρχινίσει...
και να σου!
από ασήμαντες και μονοσήμαντες,
ξεδιπλώνονται μπροστά σου,
ευρυνοηματικές και παιχνιδιάρες!
Ρίχνω μια πέτρα στο μυαλό
και κύματα γεννάει.
Αχ! πώς με παρασέρνουνε
σε άλλες κατευθύνσεις;
Πώς απ' την πέτρα τούτη εδώ,
στον Πέτρο ταξιδεύω;
Τρεις φορές με απαρνήθηκες,
γιατί τώρα το θυμάμαι,
κι απ' τη θύμησή μου αυτή,
έγιν' η καρδιά μου πέτρα;
....Μα και τα πέτρινα γεφύρια,
εκεί στην Ήπειρο,
με τέχνη καμωμένα,
για ιδές πώς έφτασα,
στης Άρτας το γιοφύρι,
στη γυναίκα του πρωτομάστορα,
την ομορφοκαμωμένη!
...Μα και στην πέτρα που λαξεύτηκε,
που 'γινε τέχνη και θεός,
κίονας και μούσα ...
Ομόκεντροι κύκλοι παρασέρνουνε,
αλλού τον λογισμό μου...
Τα πέτρινα τα μίζερα τα χρόνια,
όλα εμπρός μου ξεδιπλώνονται,
με μια μονάχα λέξη!
Στο πέτρινο πεζούλι,
στην πέτρινη βρύση,
στο πέτρινο παγκάκι,
εκεί που μια φορά,
μου είπες λόγια αγάπης ...
Από τότε σ' έχασα καρδιά,
περάσαν χρόνοι τόσοι!
... και, για ιδές!
Τι παιχνίδια τούτα εδώ,
που παίζει ο λογισμός μου,
μια συνομώτρα, ασήμαντη
και τιποτένια πέτρα,
στον χρόνο με ταξίδεψε,
ξανάφτασα σε σένα!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
