| |
Είχε κόψει τα αλισβερισια με τα όνειρα.
Δε τα ενοχλούσε, δε την ενοχλούσαν.
Γιατί να τα αφήσει να ανθίσουν, στη τελική;
Για να σκορπίσει ο αγέρας, σα τα μαραμένα ροδοπέταλα;
Όχι, όχι..
Καλύτερα να τα γκρέμιζε στην άβυσσο, με τα ίδια της τα χέρια.
Φόρεσε το παλτό και το σκούφο της.
Γύρισε στο καθρέπτη.
Αντί για αυτήν έβλεπε τη μορφή του Γρηγόρη.
Τα ανοιχτοκαστανα, μικρά του μάτια, με το απόμακρο, σκιερό τους βλέμμα.
Το αδύνατο, χλομό πρόσωπο, το μισό, αινιγματικό χαμόγελο.
Μες στο μυαλό της, άκουγε τη φωνή του, κραυγή γίγαντα, ουρλιαχτό γριάς μάγισσας..
-Να μη με αγαπάς…
Ήταν Χειμώνας, αλλά πεθύμησε τη θάλασσα.
Ήθελε να κρυφτεί στο γαλάζιο της, να σβηστεί μες στο απόμακρο βουητό της.
Δε μπορούσε να κλάψει, ανέκαθεν υπήρξε δύσκολη στα δάκρυα.
Φοβότανε μη γίνουν ποτάμια και τη πνίξουν…
Και πέρασαν μέρες στη σιωπή και νύχτες με εφιάλτες.
Δεν ήτανε μόνο ο χωρισμός, αλλά το ότι δεν την αγάπησε ποτέ.
Ένα ψέμα…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
