| |
Νεαρες σταλες απο βροχη..
Στο τζαμι μου, φιλοσοφικα τηλεγραφηματα..
Το παραθυρο κλειστο..
Η βροχη χτυπαει επανω του και αφηνει την ψυχη της..
Οταν εκεινη ζωντανευει..
Τα φυλλα των δεντρων γινονται μικρα..
Πρασινα χορταρια φυτρωνουν στις πετρες..
Φτιαχνουν πληθος οργανισμων..
Που θα πεθανουν στο σταματημα της..
Διωχνει μακρια..
Τοσο μακρια την σκονη και μου φερνει δακρυα..
Ποταμι γενναει στην μια μου ρυτιδα..
Η θλιψη μου βγαινει απο τα ματια μου..
Ποτε απο το κουτελο μου..
Ζαρωμενα μετωπα παντου στην κοινωνια..
Φωναζουν..
Απονη ζωη..
Και οταν η βροχη ερχεται..
Μου δειχνει το χαμογελο του χειμωνα..
Εκεινου του χειμωνα που δεν θελω να θυμαμαι..
Η πιο ομορφη σιωπη..
Σιωπες δυνατες γεματη η καρδια μου..
Χορευω στην μυρωδια σου επανω..
Και πεταω στον υπνο μου, μακρια σου..
Μεσα σε μια δαντελα απο φως και σκοταδι..
Νιωθω να τραγουδουν τα μεσα μου..
ΥΓ: Μαμα, η βροχη δεν τον ξεπλενει..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
