| |
Περπατώ αργά
με μόνη μου συντροφιά
τον ήχο του κύματος
μέσα στην αδυσώπητη νύχτα
ο αέρας λυσσομανά
και μου παίρνει
απ' τα σπλάχνα την ψυχή.
Έχει ξαστεριά απόψε
όλα τ' αστέρια λάμπουν
και με κοιτούν
σαν να θέλουν να λιώσουν
στο διάβα μου
παραδομένα στην πληγή μου.
Αχ πόσο θα 'θελα
ν' άγγιζα τη μήτρα που σε
γέννησε
να ψηλαφούσα κάθε τοίχωμα
που φιλοξένησε
την ύπαρξή σου
στα πρώτα στάδιά της
που σ' είχε δικό της
αμόλυντο
πλασμένο για μένα
πριν αλλάξεις δρόμο
και χάσουμε ό,τι φτιάχτηκε
για μας.
Μες τον ουρανό
περπατώ
ψάχνω για τα μάτια σου
την παρηγοριά μου
τη γνώση μου
γιατί όπως ξέρω τα μάτια σου εγώ
κανένας δεν τα ξέρει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
