| |
Κοιτάζω με απόσταση
τους βλέπω όλους
αυτούς του δήμιους
π' αγνοούν τη φύση τους
και κρίνουν
τους βλέπω
περιμένουν σαν θεατές τσίρκου
να δουν τη θηλιά περασμένη
στο λαιμό μου
να γελούν καθώς θα χάνω τη μάχη
και να παρηγοριούνται
που δεν πάλεψαν αυτοί
όμως δε θα τους δοθεί αυτή η χαρά.
Απ' το παράθυρο φεύγω
στο σκοτάδι πέφτω
με το φεγγάρι πάνω μου
σύμμαχο και συνοδοιπόρο
αχ ασημένιε μου φίλε
πόσα χρόνια περάσαμε ο ένας
βυθισμένος μέσα στον άλλον
τρέχω μέσα στο δάσος
και αγνοώ το κρύο
δεν με νοιάζει
αρκεί που 'μαι ελεύθερη
μα γύρω μου αισθάνομαι σκιές.
Σκιές που ακολουθούν τα βήματά μου
που στρέφουν απειλητικά τα βέλη
μα δε φοβάμαι
τις νίκησα χρόνια πριν
και τις αψηφώ
ακόμα κι αν τυλίγουν τα πόδια
και με κάνουν να σκοντάφτω
η γνώση τους σοφότερη με κάνει
πατάω πάνω τους και πετάω
αφήνοντάς τες να σπαρταρούν
απ' τον πόνο
μες το σκοτάδι τους .
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
