| |
Τη νύχτα χάνω το έδαφος,
σκορπίζομαι στα άστρα,
τη γη κυκλώνει η σκέψη μου,
στα ασημί σκοτάδια.
Σαν ύπνος σιωπηλή και απαλή,
ξεφεύγει απ το χρόνο,
κι απ των ανθρώπων τις ψυχές,
γεύεται κάθε πόθο.
Φυσάω το φεγγάρι απαλά,
γίνεται σερπαντίνα,
και πέφτει στροβιλίζοντας,
απάνω στην Αθήνα.
Λευκόχρυση νεράιδα,
που σ' άφησα στο στόμα,
ένα φιλί να κοιμηθείς,
δεν έλιωσε ακόμα.
Έχει ασήμι από ψηλά,
των αστεριών το χρώμα,
και τρέχει απ τα χείλη σου,
που 'ναι υγρά ακόμα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
