| |
Αχ, όλα του κόσμου τα χρώματα,
διαβάθμιση πήρανε γκρίζα.
Θαρρείς κι ο χειμώνας, αυτόματα,
της γης φόρεσε την κορνίζα.
Ριγούνε στο φύσημα του άνεμου,
τα δέντρα, τα σπίτια, οι διαβάτες.
Ακόμα και τα όνειρα πάνε μου,
που αγάπης κρατούσαν απάτες.
Ρυάκια μου, δάκρυα ανελέητα,
ας ήταν να σκέφτεται μένα.
Τις ώρες που κλαίει και που λέει τα,
τα λάθη των δυο μας, ένα-ένα.
Γυρεύουν τα τζάκια τα ξύλα τους,
τα κρύα δειλινά τη φωτιά τους.
Λυσσάν τα κορίτσια απ’ τη ζήλια τους,
γιατί δεν σκορπούνε θανάτους.
Ανοίγω και βγαίνω στις σκάλες, μα
το χιόνι πυκνό με σκεπάζει.
Κι είναι του χειμώνα το κάλεσμα,
αυτό που μακριά της μ’ αρπάζει...
Π.Θ.Τουμάσης
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
